Een modewoord van dit moment is wel ‘duurzaamheid’. Alles moet tegenwoordig duurzaam en op zich denk ik dat dat heel goed is. Het is prima dat we de ogen eens open doen voor de wegwerpmaatschappij waarin we nu leven.

Vroeger kocht je meubels en kleding bijna voor het leven. Iets weggooien was er echt niet bij. Bijna alles kreeg wel een tweede leven en eten dat na 2x opwarmen nog over was ging naar de kippen of de varkens.

In het kader van de duurzaamheid is ook de Plus in Markelo een actie gestart om het onnodig weggooien van voedsel tegen te gaan. Een goede actie om eens een signaal af te geven, want we zijn met z’n allen wel volledig aan het doordraaien.

Wie kent er nog een kliekjesdag? Ik weet wel dat je de aardappelen die door de week overblijven op zaterdag prima kunt opbakken. Onmeunig lekker! Als je eerder bij ons thuis de jampot pakte dan rook je eerst of deze nog goed was en zat er wat schimmel aan de kaas dan sneed onze opa er met het mes langs onder het mom van “det andere ku’j nog bes etten”.

Iets anders dat afgelopen week bij mij bleef hangen was een artikel op Maarkelsnieuws met als kop: “Ongelovig Markelo”. Deze term is mij een beetje zwaar op de maag blijven liggen en ging mij en vele Markeloërs toch wel heel kort door de bocht. Je hebt volgens het artikel 2 categorieën Markeloërs. Het ene deel is gelovig en het andere deel niet. Natuurlijk snap ik de term wel, maar in deze wel wat ongelukkig gekozen.

Ook buiten het naar de kerk gaan, zijn vele Markeloërs gelovig, misschien dan niet praktiserend. Maar in veel gezinnen is vloeken uit den boze en nergens voor nodig en zo zijn er veel normen en waarden die juist van de rechtgeaarde Markeloër zo’n mooie persoonlijkheid maken.

In het vroegere beleid van de Markelose Kerk was vermoedelijk geen visie naar de toekomst en moderne dingen en wijzigingen werden op afstand gehouden. Daar plukken we nu de wrange vruchten van. Ik zou zeggen Markeloërs van welke rang of stand, gelovig of niet gelovig laten we samen de schouders eronder zetten om het monument in het hart van Markelo te behouden op een wijze wat het verdient. Een plek voor iedereen en geen hokjes van wel of niet gelovig. Ook dan hebben we het over duurzaamheid.

Leu, loat oe good goan!

Jan Henk Berendsen