“Op zundag 8 april hebt ze Maarkel bevrijd. En toen op moandag kwam’m die auto’s oaver de Loarnseweg en ging’n ze bie Bussink vuurlangs. En de Duutsers? Die wan op zoaterdag a vot, moar neet oaver de grote weg richting Hoolt’n. Zie ging’n achterlaangs, want zie wan’n bange.”

Als ik mijn opa vragen stel over de Tweede Wereldoorlog heeft hij wel een paar mooie verhalen over hoe het er aan toe ging in Markelo. Vooral de bevrijding kan hij zich nog goed herinneren. Misschien dat ik er ooit een boek over ga schrijven, want de oorlog mag nooit worden vergeten. Nooit.

Daarom is het ook zo mooi dat er in het kader van de bevrijding de komende tijd Canadezen in Markelo verblijven. Het Canada Comité heeft weer hard gewerkt om voor de gasten een interessant programma op te stellen. Wij zijn dit jaar ook weer gastgezin. Na een korte pauze van een paar jaar hebben mijn ouders besloten om deze keer weer twee Canadezen te verwelkomen.

Veel van de oorlogsveteranen zijn helaas al overleden, maar dat betekent niet dat de uitwisseling afgelopen moet zijn. Zeker niet. De vaders en opa’s van de mensen die nu naar Markelo komen zijn vaak benieuwd naar Europa, het continent dat door hun vader of opa is bevrijd. Benieuwd naar Nederland, het land waar hun vader of opa was gestationeerd. Het land waar vrienden van hun vader of opa misschien wel zijn gesneuveld, strijdend voor onze vrijheid.

En dat mogen we nooit vergeten. Ook niet de mensen die “weinig met de oorlog” hebben. De jongere generatie, ikzelf ook, heeft de oorlog niet van dichtbij meegemaakt, maar door de uitwisselingen blijft er een band met onze bevrijders. Dat is belangrijk, want als ik mijn opa mag geloven, was 8 april 1945 “een van de mooiste daag’n van mien lèav’n”.

Frank Bussink