Na de capitulatie op 15 mei 1940 moet, op last van de naar Londen uitgeweken Nederlandse regering, ons leger in Zeeland door blijven vechten. Dit omdat Franse troepen ons via België en Zeeuws-Vlaanderen te hulp schieten. De gevechtshandelingen verplaatsen zich dan ook naar Zeeland waardoor – voor zover bij de Stichting Heemkunde Markelo bekend – ook twee mannen uit Markelo te weten, Jan Nijkamp (Reint) en Wim Klumpers, in de frontlinie terecht komen.

Midden staand (licht tenue) Jan Nijkamp (Reint)

De eerste oorlogsdagen
De Vlissingse haven en het marineterrein zijn de belangrijkste doelen in Zeeland. Het militaire vliegveld Souburg wordt op 10 mei 1940 al om half vijf ’s ochtends aangevallen door drie Messerschmitts 110. In Londen opent de Nederlandse marine-attaché een verzegelde envelop met daarin een instructie om aan Engeland steun te vragen. Als minimum wordt aan Engeland verzocht: één divisie, luchtafweergeschut en vliegtuigen ter verdediging van Zeeland. Aan dit verzoek wordt niet voldaan.

Geheel links: W.Klumpers

Duinkerken
Omdat België ook zwaar onder druk staat, besluit de leiding de in Zeeuws-Vlaanderen gelegerde Nederlandse troepen te verzamelen in Duinkerken. Alleen de Fransen en een kleine troepenmacht blijven achter in Zeeuws-Vlaanderen. Al gauw blijkt dat te leiden tot spanningen tussen de Nederlanders en     Fransen, waarbij de Fransen de Nederlanders vaak aanzien voor Duitsers. Bij dit soort misverstanden vallen enkele doden. Op verzoek van generaal-majoor Beaufrère trekt het Nederlandse bataljon terug.

Na een korte gevangenschap kunnen de overigen naar huis terugkeren, evenals alle andere her en der in Nederland gelegerde militairen. De strijd die zij met ere hadden gestreden, was voorbij. Eenmaal thuis sloten zij die periode af en wilden er vaak niet weer aan herinnerd worden.