Zaterdag jongstleden stond in de krant dat onze Hof raadsleden moeite hebben met het ambtelijke en nodeloos ingewikkeld taalgebruik, laat staan dat het nog te begrijpen is voor de burger. Twintig jaar geleden, op 30 december 1994, stond er een column “Bekeukelarie” in Twenth/Nieuws van de week waar dit onderwerp ook al werd aangehaald. Het ging toen over een vergaande samenwerking van Goor en Markelo. De plaatselijke bevolking was niet direct anti als ze maar een goede voorlichting kregen. De columnist dacht toen dat de eerste Nieuwsbrief over dit onderwerp er wel als volgt geschreven zou worden:

De man heeft de laatste dagen al heel wat gesprekken gehoord over Goor en Markelo. Op enkele radicalen na staat men er niet anti tegenover. Als wij maar tijdig op de juiste manier worden voorge­licht is de algemene opmerking. Geen hoogdravend gezwam van dure woorden waar de gewone man kotsmisselijk van wordt. Maar ja, ambtelijke voorlichting kennende zou de eerste Nieuwsbrief over dit spraakma­kende onderwerp weleens als volgt eruit kunnen zien:

Goor/Markelo. In deze synopsis willen wij ingaan op de agglomora­tie in Oost Neder­land die op deze contreien een absorberende werking heeft. Een deve­loppement die ons noodzaakt om deze synthe­se nader onder ogen te zien. Tevens om te voorkomen dat wij niet reageren zoals sommige petit municipals. Achteraf zou dan van ons gezegd kunnen worden; absens carens. Dat zou zeer op absurditeit lijken. Voor een verdere synthese zijn een scala van modellen te ontwikkelen. Dat wil zeggen van een wrijvings- en weerstandsloos model tot een magnetisme waarin meerdere componenten verdiskon­teerd kunnen worden. Daarin zijn meermo­ment-verge­lijkingen moge­lijk. Na een periode van acclimatiseren, waarbij wij rekening moeten houden met abdicatie, zullen wij uiteindelijk komen tot een algehele acculturatie.

Is er in die twintig jaar nog niets veranderd?