Ik herinner me nog goed dat Kristel en Nikki als peuter hun eerste stapjes zetten. Ze waren beide niet heel vroeg met lopen, maar wat geeft het. Je kunt niet altijd de eerste zijn. Wat was ik trots op ze. En dat is hun verdere leven niet veranderd. Elke keer bereikten ze weer een nieuwe mijlpaal en elke keer zag ik het, als een blij ei, gebeuren.
Kristel staat in augustus op de Gymnaestrada in Amsterdam. Een groot dansfestijn met groepen die van over de hele wereld hier heen komen. Hoe bijzonder is het dan dat een dansgroep uit Markelo daaraan mee mag doen. En dat je eigen dochter daar straks op dat grote podium staat te stralen.
Vorige week zette Nikki haar eerste stappen op het podium in Herike-Elsen. Zo’n 30 jaar geleden zette ik daar ook m’n eerste stappen als acteur. Daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. De eerste stap van Nikki was voor mij heel bijzonder. Ze kwam het podium op terwijl ik daar op dat moment alleen stond. Zo mocht ik van heel dichtbij getuige zijn van haar debuut. Hoe trots kun je als vader zijn op je kinderen.
Over 10 dagen zijn de verkiezingen voor de Provinciale Staten. Dat is een mooi meetpunt voor de partijen in het huidige kabinet. Wordt hun beleid beloond met veel stemmen of krijgen ze genadeloos de rekening gepresenteerd voor jarenlang wanbeleid. Ik denk en hoop het laatste. Het kan toch niet zo zijn dat Nederland opnieuw in de gladde praatjes trapt van Rutte en Kaag. Ik vond het 2 jaar geleden al verbazingwekkend dat de partijen van deze 2 politici nog zo veel stemmen kregen. Zelfs in Markelo!
Nu is er de kans om de eerste stap te zetten richting verbetering. Ik weet dat veel mensen hun hele leven al op dezelfde partij stemmen. Maar nu is het tijd om af te stappen van: det hew aait zo edoane. Ga die drempel over. Zet die stap, je bent echt niet de enige. Als er 1 schaap over de dam is dan volgen er meer. Het is dan wel te hopen dat die schapen niet gegrepen worden door een wolf. Of om in het politieke thema te blijven, een wolf in schaapskleren. Want helaas zijn dat veel van onze volksvertegenwoordigers. Kijk bijvoorbeeld naar Tjeerd de Groot. Hij was 10 jaar geleden een vooraanstaand man in de zuivelwereld. Had daar een goed betaalde baan. Hij was het die toen alle boeren opriep om flink te gaan groeien. Nederland moest de wereld voeden en vooroplopen in de agrarische sector. Hij riep op om stallen te bouwen en gigantisch te investeren. Deze wolf in schaapskleren is nu namens D66 bezig om diezelfde sector de nek om te draaien.
Momenteel ben ik een boek aan het lezen over Caroline van der Plas. In dat boek vertelt ze openhartig over haar jeugd en ook haar privéleven. Een vrouw die al heel veel heeft meegemaakt, in positieve maar zeker ook negatieve zin. Ze beschrijft hoe ze haar grote liefde verloor door kanker. Ze schrijft hoe haar eerste stappen waren in de Tweede Kamer. Hoe ze zich inzet voor hen die het moeilijk hebben in onze harde maatschappij. Niet om er zelf beter van te worden. Maar uit liefde voor de mensen die elke keer klappen te verwerken krijgen. Omdat ze zelf weet hoe het is om klappen te krijgen.
Zulke oprechte mensen, daar is behoefte aan in ons land. Om te luisteren en te besturen. Om de menselijke maat weer centraal te zetten. Om de door de Postcodeloterij gesubsidieerde slinkse beweging een halt toe te roepen. Zet daarom op 15 maart de stap naar de stembus zodat de provincie en de Eerste Kamer gevuld wordt met gezond verstand.
Prettig weekend,
Rinus