Hoopvol open ik een van mijn ogen en schuif beetje bij beetje mijn voeten uit elkaar. Een 7, een 4, een komma en een 2. De 7 klopt, maar de 4 komt me totaal niet bekend voor. Jarenlang woog ik steevast rond de 73 kilo, at en dronk alles wat ik maar wilde en kon dat doen op elk willekeurig moment van de dag zonder de weegschaal ook maar iets te zien veranderen. In mijn 29e levensjaar lijkt het tij definitief te zijn gekeerd en zullen de kilo’s voor eens en voor altijd blijven plakken.
Chagrijnig schuif ik het stomme ding zo ver mogelijk onder het bed en begin de dag uit protest met een heel toepasselijk bakje magere yoghurt.
De stemming is negatief.
“Negatief; misschien wel het meest positieve woord van dit ongelofelijke verloren jaar”, denk ik bij mezelf, terwijl het sobere bakje yoghurt eigenlijk helemaal niet te pruimen is. Mopperend maak ik de balans op en zie met lede ogen aan dat het stomme virus niet alleen impact heeft op mijn sociale contacten, maar ook op mijn buikomvang.
Hoog van de toren blazen. Net als de rest van mijn landgenoten kan ik er óók wat van. Dat ene kilootje meer kan met een paar weken weer over zijn en zo heel verloren is mijn jaar nou eigenlijk ook weer niet.
We oordelen er met ons allen flink op los en onze mening staat altijd klaar. Zijn er verkiezingen in Amerika, dan zijn we ineens allemaal Amerika experts en is er een virus, dan zijn we ineens allemaal virologen. En speelt het Nederlands elftal? Dan hebben we binnen no-time miljoenen bondscoaches met ongevraagd advies dat zelden van pas komt. We weten zo langzamerhand alles beter en hebben de neiging om dat wat we lezen via social media of andere bronnen als nieuwe waarheid te beschouwen. Gezeur, bemoeienis of zijn we gewoon een stel wijsneuzen bij elkaar? Hoe dan ook, het houdt in elk geval in deze rustige tijd de boel een beetje levendig.
Prettige zondag,
Christiaan Mensink