Nou, daar zitten we dan met z’n allen. Midden in de tweede corona golf. En laten we eerlijk zijn met elkaar, het was niet de vraag óf de tweede er zou komen, maar wannéér. Maar dit is eigenlijk niet wat we voor ogen hadden. Heel plat gezegd is het gewoon kloten.
Persoonlijk valt het bij bij mij nog wel mee. Feestjes en leuke muziekoptredens gaan de komende weken niet door. Maar ach, dat komt wel weer. Maar voor degenen die de feestjes organiseren of daar in de horeca waar de feestjes plaats moeten vinden is het natuurlijk veel rampzaliger. Er mag al zo weinig met een beperkt aantal bezoekers en nu wordt het nóg weer teruggeschroefd. Allemaal heel begrijpelijk maar het is wel balen met een grote B. Ik ben heel blij dat ik nu niet een klein kroegje heb, want zie je hoofd maar boven water te houden als je om 22.00 uur dicht moet.
Ik hoop wel van ganser harte dat de scholen open blijven. Ik heb zoonlief al gebombardeerd met het feit dat hij tot de “corona generatie” behoord. Oftewel als die scholen nu nog een keer op slot gaan missen onze kids een wezenlijk deel van hun opleiding en toetsing en kunnen we opvoeden wat we willen, maar blijft dit een achterstand.
Ik hoop ook dat de ouderen in de verzorgingstehuizen bezocht mogen blijven worden. Want dat zij eenzaam zijn in deze tijden kan ik me heel goed voorstellen. Vorige week deed ik mee aan de Goalronarun. Georganiseerd door Stichting Goal waar mijn werkgever FS Solutions bij is aangesloten. Dit houdt in dat je 1 keer per jaar meewerkt aan een activiteit om bijvoorbeeld (demente) bejaarden of mensen met een verstandelijke handicap een leuke dag te bezorgen. En dat vind ik een gaaf initiatief. Ik wil hier graag vrije tijd voor opofferen. Maar de Goalronarun hield dus in dat we een estafette van 35 km hardlopend en fietsend moesten afleggen. Langs diverse zorgcentra en tehuizen. Ter plekke voerden we De Vogeltjesdans op om “de oudjes” te vermaken. En als je dan in de ogen van die oude fragiele mensjes kijkt opent je hart spontaan. De dankbaarheid die uit die waterige oogjes straalde was prachtig. Hoe je met zoiets kleins wat kunt toevoegen in het leven van deze mensen. Geweldig. Zouden we allemaal moeten doen. Vandaar dat we oprecht moeten hopen dat het niet zover komt dat deze zorgcentra en tehuizen weer op slot gaan. De eenzaamheid is niet te overzien.
Maar goed, aan je naasten denken heeft niet alleen met corona te maken natuurlijk. Ook in het normale dagelijkse leven kan iets heel simpels hele positieve gevolgen hebben. Denk aan een eenvoudige kaart sturen bij een sterfgeval. Maar makkelijker nog, stuur een appje naar iemand die het misschien nodig heeft en vraag hoe het gaat. Je hoeft niet eens een antwoord, maar het idee dat die persoon weet dat er aan hem of haar gedacht wordt is toch ontzettend fijn? Of geef eens een compliment aan iemand. Als ik iets van Angela wil zeg ik ook altijd dat ze er stralend uitziet. Wedden dat ik het voor elkaar krijg? Geintje natuurlijk, maar zo makkelijk kan het wel zijn. Ook in je relatie elkaars goede punten benoemen kan heel veel voordeel opleveren.
Een ander positief evenement is de Truck Run Hof van Twente. Dit past precies in het plaatje van denken aan je medemens. Het is toch onbetaalbaar om de vrolijke koppies van die toppers te zien als ze in die grote trucks worden rondgereden en worden toegejuicht? Enorm jammer dat het afgelast moest worden.
Laten we vooral in deze rare tijd nóg wat aardiger voor elkaar zijn en hier en daar een positief geluid naar elkaar geven. Of begrip tonen. Zo makkelijk is het. En het geeft jezelf ook een goed gevoel. Ik zal er zelf ook mijn uiterste best voor doen om dit te bewerkstelligen. Ik maak er een dagelijkse melding van in mijn agenda. Elke dag 1 positief iets naar een ander uiten. Moet te doen zijn toch?
Stel het dus niet uit en begin er vandaag mee, want uiteindelijk denk ik oprecht dat dit is waar het in het leven om draait. Elkaar vrolijke gezichten en een blij gevoel bezorgen. Dat kan dus door heel even niet aan jezelf maar aan je medemens te denken. Zeker nu!
Fijne zondag,
Niek