Onder het genot van een kopje koffie en wat boterhammen, kijk ik vanuit het keukenraam naar de langzaam wegtrekkende witte wieven die stroperig het landschap bedekken. In de verte bromt een hakselaar en overal hangt de geur van vers gemaaid gras.
Het is september, misschien wel mijn lievelingsmaand. Het heerlijke nazomerweer, de prachtige vergezichten en de drukbezette loonwerkers die in opdracht van menig landschapsarchitect de percelen mais verwijderen, geven deze maand net dat extra beetje glans.
Terwijl de zon opkomt en de temperatuur aangenamer wordt, pak ik mijn fiets en begin ik aan mijn wekelijkse rondje. Ditmaal richting de heide op de Holterberg om vervolgens via Nijverdal en Rijssen terug te gaan naar huis. In plaats van de kortste weg stuur ik nog even naar links, op zoek naar meer kilometers, drukke loonwerkers en vers gemaaid gras. Het is genieten met hoofdletter G ook al heb ik niet veel tijd.
Een vrije dag, in theorie zou dit er eigenlijk eentje moeten zijn, maar helaas. De boerderij en het weer bepalen vandaag dat het wederom niet zo is. Gehaast schiet ik in de oude kleren en start de trekker. Terwijl de wielen draaien en de schudder schudt, dwaal ik af in mijn gedachten en denk ik aan de tijd waarin mijn vader nog landschapsarchitect was. Slapeloze nachten had ik als ik wist dat loonbedrijf Smit zou komen inkuilen en mijn jeugdheld Bennie zich met hakselaar en meerdere wagens meldde op ons erf.
Voor Bennie’s medewerkers was het vermoedelijk niet altijd even leuk dat ik meeging op de trekker en misschien was dat ook de reden dat bij sommigen de radio heel erg hard stond of de kachel op standje diepvries, maar in de cabine van Bennie met een heel klein stoeltje precies op maat was ik altijd van harte welkom.
Urenlang kon ik kijken naar hoe de niet-verzadigbare hakselaar het gewas naar binnen werkte en wagen na wagen vulde. Het geluid van die oude John Deere hakselaar met zijn diesel slurpende motor zou me vandaag de dag nog steeds kippenvel bezorgen, maar helaas. Tijden veranderen. Bennie’s oude hakselaar is niet meer en is inmiddels vervangen door een moderner en efficiënter exemplaar met minder lawaai en meer pk’s. Het herkenbare kleine stoeltje is echter altijd gebleven en is vast en zeker voor een groot deel verantwoordelijk voor de momenteel lokaal heersende maïskoorts bij boeren en loonwerkers. Maar, geen paniek mensen, dit virus treft slechts een kleine beroepsgroep, is niet besmettelijk en na een week of 6 weer over.
Prettige zondag,
Christiaan Mensink