- Maarkelsnieuws.nl - https://www.maarkelsnieuws.nl -

onsProat: Jongensdroom

Met wat oude planken, een handvol gebruikte schroeven en zwartbonte koeien gemaakt van Lego blokjes volstond mijn eerste koeienstal. Een Ford trekker voerde zogenaamd de koeien en het melken was een fluitje van een cent.

Het moet ongeveer tot mijn 10e hebben geduurd voordat ik besefte dat het spelen met speelgoed toch echt niet langer meer kon.

Dankzij voorbeelden van mijn vader en de loonwerker Smit uit Markelo ploegden, zaaiden en maaiden we er samen met wat schoolkameraadjes heel wat af. De grootste projecten zoals het inkuilen van gras of mais werden verzameld tot de woensdagmiddag want dan hadden we de meeste tijd.

Het waren prachtige kinderjaren nu ik er zo aan terugdenk. We hadden dankzij het levenswerk van onze ouders en generaties ver daarvoor de ruimte en de middelen om onze grootste fantasieën werkelijkheid te maken. We groeiden op tussen de koeien en de varkens, renden zomers door het vers gemaaide gras, vingen kikkers in de beek en schaatsten ‘s winters op de bevroren vijver in het bos. Boerderijkind zijn had zo zijn voordelen, en met behulp van een hele drukke 80 weg waarvan bijna geen enkele kat levend de oversteek haalde kregen we thuis bijna ieder jaar op rij weer een nieuwe serie jonge poesjes.

In onze jeugdige fantasie was het allemaal maakbaar. We kuilden in wanneer we dat maar wilden en de vers gemaaide percelen gras leken oneindig. Maar dit is het echte leven. En in de realiteit blijft het de laatste jaren vreselijk droog. Ondanks het feit dat ik financieel niet afhankelijk ben van of er wel of niet wat groeit, raakt het mij toch. De meeste boeren worden na 3 jaar droogte op rij knap chagrijnig en lijken meer last van de droogte te hebben dan van Corona. Ik sluit me hier bij aan en zie met lede ogen aan hoe de gewassen staan te verpieteren op het land. Het weer wordt steeds extremer en ons klimaat verandert. Het schaatsen op natuurijs in de vijver in het bos lijkt al haast verleden tijd. Ik koester de herinnering en ben blij u er over te kunnen schrijven. Onlangs kwam een van mijn jongensdromen uit en ontving ik na ruim 9 maanden wachten mijn eerste kalf en noemde haar Julia. Ze is vernoemd naar mijn tweelingzus met wie ik vroeger kikkers ving en rende door het gras. Van zwartbonte Lego blokjes naar een dier van vlees en bloed. Stiekem ben ik best een beetje trots en is een klein deel van deze jongensdroom vervuld.

Prettige zondag,

Christiaan Mensink