Hallo mooie Maarkelsen. De titel van deze column is een typisch Nederlandse uitdrukking. In november- en decemberdagen worden de momenten dat het licht is steeds korter. Bleehh! We naderen het punt waarop de zon het verste weg staat van het noordelijk halfrond. Deze donkere dagen dus. En zo’n beetje rond de kerstdagen gaan we weer naar meer zonuren per dag. Ik kan niet wachten!
Ik wil er geen donkere column van maken hoor. Wees niet bang. Maar als ik dus onderstaand bericht afgelopen week in de media lees draait mijn maag wel om.
“De politie in het Duitse Augsburg heeft vanmiddag zes jongeren gearresteerd in verband met de dood van een 49-jarige brandweerman. Die kwam om het leven na een treffen met een groep van zeven personen in de binnenstad”. Gewoon doodgeslagen op een kerstmarkt hé? Verschrikkelijk. En dan laat ik het feit dat de nationaliteit van de hoofdverdachte naast Duits ook Libanees en Turks is maar even buiten beschouwing. Maar dat het een bezopen klootzak is mag duidelijk zijn. Want het schijnt dat ze ook gedronken hadden.
En ook het bericht dat maar liefst 50 miljoen kinderen wereldwijd op de vlucht zijn door oorlog, geweld, armoede en natuurrampen. Hartverscheurend toch? Vooral als je die zielige beelden van die kindjes in tentenkampen op tv ziet. Je moet wel van steen zijn als het je niets doet.
Maar we hebben er met zijn allen wat op gevonden om die donkere dagen iets mooier te maken. We versieren ons huis en onze tuin met lichtjes. In huis wordt met kaarsen en lichtjes een sfeer van gezelligheid gemaakt. Prachtig om te zien. Ons dorp ziet er altijd heel gezellig uit in deze tijd. De veelbesproken boom op het Kaasplein als middelpunt. Die blijft gaaf. Wel jammer dat de witte huisjes in de Grotestraat zijn verdwenen trouwens. Maar als nu iedereen lampjes in die kerstbomen doet, wat ik bij sommigen al zie, zijn de witte huisjes zo weer vergeten.
Maar een persoonlijk lichtpuntje in deze tijd is een compleet nieuwe ervaring die mij staat te wachten. En dat is het beruchte kersttoernooi van MTV’65. Ja lieve mensen, ik tennis sinds 1 oktober van dit jaar. Met een heel leuk gemengd team en een best wel aardige tennisleraar. Marc heet ie. Hij was aardig totdat hij laatst heel erg hard een bal op mijn bril en oog mepte. Potdikke, was ik eindelijk verlost van het trauma van een afgeplakt oog dat ik als kind had, omdat ik zo scheel als een otter kijk, begint het hele gedonder met pleisters opnieuw. Bedankt Marc! Maar dat terzijde.
Ik ben dus nog echt een beginneling. Maar toen bekend was dat ik ging tennissen was mijn deelname aan het kersttournooi al bevestigd. Op mijn argument dat ik nog nooit een bal had geslagen werd gezegd ‘Dat maakt niks uit, het gaat bij dit unieke toernooi ook heel erg om de derde helft’. Oftewel, het gaat niet alleen om mijn tenniskwaliteiten. En dat is maar goed ook natuurlijk, want de helft van de ballen die ik sla komen nog tegen het plafond. Dus lief tennismaatje Wilma Tempelman, je weet waar je aan begint hé? Waarschijnlijk zitten we heel snel aan de bar. En dan ga ik ervaren hoe ontzettend leuk deze vereniging is. Het tennis spelletje vind ik in ieder geval top. En die derde helft ga ik zéker proberen te winnen!
Ik snap trouwens ook heel goed dat deze dagen rond de kerst voor heel veel mensen best lastig en moeilijk zijn. Om welke reden dan ook. Waar het lichtpuntje iets moeilijker te vinden is zeg maar. Tegen die mensen wil ik graag het volgende zeggen. Maar eigenlijk gewoon ook tegen jullie allemaal.
De stille dagen komen eraan,
dus is het tijd om even stil te staan.
Overdenken en bezinnen,
afsluiten of opnieuw beginnen.
Wat te doen met wensen of dromen,
dingen die jou zijn overkomen.
Laat ze zijn en laat ze achter,
de ergste worden zachter.
De mooiste krijgen een plaats in je hart,
maak ieder jaar een nieuwe start.
Begin aan je oude of nieuwe dromen,
laat het leven op je af komen.
Heb lief, bewonder en geniet,
meer dan dit leven heb je niet.
Geef elkaar in deze donkere dagen voor kerst genoeg warmte, liefde en licht. Dan wordt het vanzelf een fijne decembermaand.
Niek