Ik zeg maar meteen wat het is: dit is een “heavy-shit” column. Zo’n eentje waarvan je denkt “ehhh… ja, en dat op zondagochtend”. Wees gerust: ik kom niet weer met porno aanzetten. Of nouja… een heel klein beetje dan.
In deze column wil ik het graag hebben over een wilsverklaring. In een wilsverklaring zet je op papier welke medische behandelingen je wel of niet wilt. Dus: wel of niet reanimeren bij een hartstilstand? Wel of niet behandelen als je in coma ligt en de kans groot is dat je niet meer wakker wordt? Wel of geen euthanasie bij ondragelijk lijden?
Ironisch genoeg heeft een wilsverklaring ergens nog wel raakvlak met – jawel daar is ‘ie – porno. Want bijna iedereen zegt: 1) er nooit naar te kijken 2) er nooit over na te denken en 3) áls het al ter sprake mocht komen, dit zeker niet in het openbaar kenbaar te maken.
En weet je dat dat eigenlijk gewoon best zonde is? Want praten of nadenken over een wilsverklaring is hetzelfde als het regelen van een testament. Of een levensverzekering. Het zijn misschien niet de leukste dingen om over na te denken nee, maar het hoort nou eenmaal bij het leven. Ik zeg altijd: er is één ding zeker in je leven, namelijk dat je doodgaat. Alleen niemand weet wanneer – en dat is maar goed ook.
Er wonen in Nederland ruim 18 miljoen mensen. Uit onderzoek blijkt dat ongeveer 1 op de 5 mensen een wilsverklaring heeft, dus ruim 3 miljoen mensen. Of dat veel is? Weet ik niet. Maar wat ik wél weet, is dat ik per volgende week bij die 20% ga horen.
Nu hoor ik je denken: “ah… dus jij gaat een wilsverklaring opstellen ja? Dus je denkt dat je snel doodgaat?” Nee, integendeel zelfs! Het is mij gegund om nog weer levensverlengend geopereerd te worden, zodat ik nog wat langer van het leven mag genieten op deze mooie wereld in – hopelijk – een goede kwaliteit van leven. Maar ook ík kan volgende week tegen een boom fietsen en in coma raken. Of door een agressieve voetbalsupporter op m’n kop geslagen worden, zodanig dat ik als kasplantje in een instelling beland. En dan? Dan mogen anderen voor mij beslissen wat ik wil qua behandeling, naast het verdriet wat ze hebben? Ik dacht het dus niet. Ik ben er niet bang voor dat mijn naasten niet weten wat ik wil hoor. Maar ik weet dat zelf nou eenmaal het beste.
Daarnaast wil ik ook ergens vastgelegd hebben dat er op mijn uitvaart (wanneer dat ook moge wezen) gele M&M’s (die met nootjes dus) geserveerd worden in plaats van de bruine. Die zijn namelijk niet te eten en het scheelt ook nog eens een hoop geplak tussen de tanden. Jaha, had je nog niet bij stilgestaan he? Daarom dus: een wilsverklaring is zo gek nog niet!
Fijne zondag!
Renske