Wachtend voor de poort van het nog niet geopende evenement, zie ik ze staan. Anderhalf uur te vroeg, matchende outfits en twee exact dezelfde fietsen. Het is augustus en hier in het oosten van het land is dat dé maand voor de fietsvierdaagse. Het is vreselijk. Voeg er een ‘Tour de boer’ aan toe en de chaos is compleet. Vutters, toeristen en dagjesmensen bezetten de wegen buitenaf. Daar waar eens de Ensinkgoorsdijk de snelste route naar Stokkum was, is hij nu overgeleverd aan half gepensioneerd Nederland. Links, rechts, voor, achter; waar je ook maar kijkt, overal fietst een grijze duif. Hun leeftijd gedeeld door 10 is de gemiddeld snelheid en daar waar ik passeer, word ik verwaand aangekeken. Bij De Hoestinkhof ontstaat een file, want wel of geen kopje thee? Deze beslissing duurt een kwartier.
Hoe ze het doen, is mij een raadsel. Die rust, de tijd, totaal ontspannen de dag doorkomen. Voor de 800e keer rem ik af en zwaai ik vriendelijk. Mijn hoofd staat op onweer, want het werk heb ik nog lang niet af. Lachend als een boer met kiespijn, tel ik tot 10. U wilt genieten van ons mooie Twente? Dat kan! Maar houd er wel rekening mee dat ons Twente niet zo mooi is geworden door er alleen maar naar te kijken.
“Kijk Marianne, een haas! En daar, een koe met puppy’s! Oooh, kijk eens wat een mooie tuin! Prachtig! Jeetje wat is het hier mooi fietsen zeg. Pas op, een auto! Ik ben blij dat we vanmorgen zo vroeg zijn weg gegaan zodat we op tijd konden starten. We moesten er om half 10 zijn, maar waren er al om 8 uur zodat Pieter onze nieuwe auto mooi kort bij de ingang kon parkeren”.
Jannie en Annie beppen ongestoord door, fietsen midden op de weg en kijken nergens naar. Mijn matzwarte bumper kleeft aan hun fietstassen. De weg is van ons allemaal, maar zodra we de 70 zijn gepasseerd, lijken we dit te zijn vergeten. Ik toeter en knipper met mijn lampen, en geef extra veel gas. Wie is hier nu de echte wegpiraat?!
Prettige zondag,
Christiaan Mensink