Met veel plezier laat ik jullie kennis maken met mijn 1e column.
Mijn naam is Johan Vruwink (Kistemaker). Voor wie mij niet kent: ik hou van: gezelligheid, eerlijkheid, gewoon doen, ben een tikkeltje eigenwijs, geloof in het goede van de mensen en ben er geen voorstander van om alles vast te timmeren met regels. Daarom heb ik ‘ja’ gezegd om voor Maarkelsnieuws columnist te worden. Niets moet. Alles mag.
Begrijp me niet verkeerd. Ik leef niet onder of boven de wet. Helemaal niet, maar ik hou er niet van als anderen mij opleggen waarom ik iets niet mag doen of juist wel moet doen. De basisregels om naar te leven zijn voor mij de 10 geboden. Overigens niet allemaal, sommige vind ik gedateerd en niet meer relevant voor de huidige tijd. Ik weet zeker: de wereld zou er een stuk leuker uitzien als iedereen zou handelen vanuit deze basis. Los van welke geloofsovertuiging dan ook!
Omgang met andere mensen vind ik fascinerend; kijken hoe mensen in elkaar zitten. Wat is hun drijfveer? En waarom reageren ze zoals ze reageren? Dit maakt het leven boeiend, spannend en aangenaam. Wat zou het saai zijn als iedereen hetzelfde deed en hetzelfde dacht. Ik verwacht dan ook dat jullie mij af en toe van kritiek en wijze raad voorzien. Diegene die mij het meeste raakt en aanzet tot nadenken trakteer ik op een biertje of een wijntje. Ik nodig er 3 uit! Locatie: het kloppend hart van centrum Maarkel: ‘t Wapen van Markelo.
Nog even terugkomen op de regels. Als iemand reden tot klagen heeft over de hoeveelheid regels dan zijn dat onze boeren wel. Man man man! Als agrarisch ondernemer mag je zo langzamerhand wel een jurist in dienst nemen. Het Ministerie van Landbouw tovert de regels sneller uit de hoed dan goochelaar Hans Kazan zijn konijnen. Noodzakelijk of niet? Ik weet het niet. Wie het weet mag het zeggen!
Een beetje boer ben ik zelf ook nog. Ja ja, diegenen die mij goed kennen beginnen nu te lachen………Laat ik ‘t dan bij hobbyboer houden. We hebben namelijk een stuk akkerbouwland. Daar poten we mais op. Het begint al in het voorjaar met de hoeveelheid mest uitrijden op het land. Na opkomst van de mais ben ik verplicht om de ene keer te laten wiedeggen, een volgende keer is het weer schoffelen, dan weer een ondergroei gewas zaaien, of – na de oogst- een groenbemesting. En dat laatste dan wel weer voor een bepaalde datum. Pfff…. en dan heb ik het alleen nog maar over dat stukje maisland.
Voor een mooie oogst zijn we sterk afhankelijk van het weer. Vorig jaar was het erg droog. Toch is menig foto gemaakt door toeristen die door het Markelosebroek langs ons maisveldje fietsten. We hadden namelijk langs de buitenrand zonnebloemen gepoot. Prachtig! Deze zonaanbidders deden het geweldig. De bloemen hoger dan de mais, zo groot als een pannenkoekenbord en polsdikke stengels. Vincent van Gogh zou bij het zien van deze bloemen zijn kwasten niet hebben kunnen drooghouden! Ik voelde me dan ook als God in Frankrijk als ik langs het veldje liep.
Tijdens de taxatie van de mais was dat goddelijke gevoel overigens snel verdwenen. De taxateurs keken een beetje sip en zuinig, om mijn (financiële) pijn te verzachten toen ze met de taxatieuitslag kwamen. Vooral een deel van het middenstuk werd omschreven als “prei” door de woordvoerder van de commissie. En net als vroeger op school, als het resultaat niet bijzonder hoog was, werd ook nu door de commissie een paar punten gegeven voor de moeite.
Waar hitterecords deze zomer opnieuw sneuvelen als sneeuw voor de zon, staat gelukkig tot nu toe de mais er redelijk bij. De weergoden hebben ons toch wat beter bedacht met regen dan vorig jaar. Zo af en toe drukken ze op de waterknop. Daar verlangen we vurig naar. Ook deze zomer weer.
Nu hebben jullie kennis gemaakt met mij via deze column. Ga bij jezelf ook eens na hoeveel je nu echt weet van bijvoorbeeld je collega, je buurman of je nieuwe familie. Maak daar eens tijd voor, proost met elkaar en blijf vooral jezelf! Dan zal de zon blijven schijnen ook op die regenachtige dagen die vast weer komen gaan!
Geniet van deze dag, maak plezier en neem het ervan.
Groet Johan