Het beloofde 1 van de mooiste dagen van het jaar te worden. Zaterdag 20 juli 2019.
Eerst debiel blij dat we kaarten hadden bemachtigd. Nou ja, niet dat ìk daar een groot aandeel in had, maar toch wel heel erg blij dat het was gelukt. Vanaf dat moment uitkijken naar de line-up. En toen die bekend werd gemaakt werd ik ongeveer gek van vreugde toen bleek dat mijn grote held uit Duitsland ‘Heino’ op het hoofdpodium bleek te staan. Oké, ook een guilty pleasure, die ik in een eerdere column heb verzwegen. Volgens mij heb ik zelfs een klein drupje in mijn broek geplast van blijdschap. Totale uitzinnigheid! Net nen jong’n hoond! Mijn dag zou niet meer kapot kunnen. Oftewel ik keek een half jaar lang, met allemachtig veel zin in de botten, uit naar de…Zwarte Cross!!
Voor de mensen die ook zijn geweest vertel ik niks nieuws, maar voor degene die niet weten wat het is zou ik zeggen… probeer kaarten te bemachtigen voor volgend jaar, want dit moet je een keer meemaken in je leven. Wat een geweldig georganiseerd feestje zeg.
Maar ondanks alle mooie dingen die je daar kunt zien, beluisteren en eten was ik eigenlijk de hele dag al zenuwachtig om mijn grote held te zien. Want dat was voor mij de klapper van de dag. 100 punten. En toen was het bijna kwart voor 4. Wij, de mannen in dit geval (onze dames hoefden hem niet te zien, stelletje cultuurbarbaren) hadden een plekje vooraan het podium bemachtigd. Donders gaaf. En ik had 1 missie. Zorgen dat ik bij de blonde god op het podium kon komen te staan en samen ‘Ja, Ja, zo blau blau blau blüht der Enzian’ te zingen! Ik was met opzet als kanarie verkleed, zodat ik wel moest opvallen bij mijn grootheid!
Voor uw informatie! Missie NIET geslaagd! Echt heeeeeel jammer.
Ik had de steward die voor ons stond gezegd dat ik de grootste fan was en ik dit het liefste wilde op de hele wereld. Maar hij trapte er niet in. Zelfs niet toen ik op de schouders van iemand zat om op die manier zelf de aandacht van Heino te trekken. Oké, ik heb er TV Gelderland en TV Oost nog mee gehaald. Leuk! Maar ik had liever dat Heino het was opgevallen! Het dichtst bij wat ik kwam is dus de bijgevoegde foto. Een hele achterlijke selfie waar je mijn vullingen bijna kunt tellen. Maar wel met mijn held!!
Dat allemaal te boven zijn gekomen werd ons programma vervolgd, maar in een onbewaakt ogenblik, ik snap nog niet hoe het kon, raakte ik iedereen kwijt. Compleet kwijt. Maar geen nood natuurlijk. De telefoon biedt uitkomst! Maar shitterdeshit, die was leeg. Maar nog geen stress hoor. Gelukkig wist ik het nummer van Angela uit mijn hoofd en heb ik aan omstanders gevraagd om haar te bellen. Maar ja, die stond natuurlijk in een overvolle tent te hossen. Dus die hoort geen telefoon. Dan zelf maar op zoek. Maar naar welke tent? Iets met een speld in een hooiberg. Dat ongeveer! En zo verstreek de tijd. Ik was alle benul van tijd en plaats kwijt. En niet door de drank. Ik liep als een kip zonder kop rond. Niet wetende wat te doen. Gelukkig zijn Zwarte Cross bezoekers heel lief en heb ik zelfs met een wildvreemd stel een sigaretje gerookt. Omdat ik ZO zielig was vond ik dat dat mocht. En maar weer verder sjokken. En na een half uur bij de kluisjes te hebben gezeten besloot ik om nog 1 keer te proberen mijn gezelschap te vinden. En toen, na ongeveer 2 uur dwalen zag ik een blauw wit gestreept jurkje in de verte. Ooohhh mijn aller, aller, allerliefste Angela. Eindelijk! Herkennen jullie dat ultieme geluksgevoel wat zich dan openbaart? Ik ben nog nooit zo blij geweest om haar te zien! Ik kon wel janken van geluk! Van uiterste droefheid naar optimaal geluk in 1 seconde. Het ligt zo dicht bij elkaar mensen. Pfff.
Uiteindelijk en terugkijkend was het een ommeunig mooi’n dag met fantastische mensen met dus 1 sneu onderdeel. En ik had het liefste iemand anders dat sneue onderdeel op de kop willen geven, maar laten we het er maar op houden dat het mijn eigen domme, stomme, niet oplettende schuld was.
Ik was kwijt…..helemaal kwijt! Maar ik ben weer terug lieve mensen, of jullie nu willen of niet….helemaal terug!
Fijne zondag,
Niek