Je kent het wel. Van die dagen waarop álles gewoon even tegenzit. Je staat op uit bed en voelt het direct: dit is dus níet jouw dag.
Nou, dat overkwam mij onlangs zo’n beetje elke dag in één week. De maandag was goed, maar dinsdag begon het. Ons hele huis rook naar l’eau de D&K. Dat klinkt als een of andere dure Franse parfum, maar ik bedoel hier Diarree & Kots. Ja, sorry. Ik kan het niet mooier maken. Het gevreesde buikgriepvirus had huize Landeweerd bereikt. En hóe. Ons toilet en wasmachine hebben nog nooit zulke drukke tijden gekend.
En vrijdag werd het nog leuker. Ik werd wat te laat wakker, nét op de dag dat we altijd gaan babyzwemmen. Dus al enigszins gehaast alle spullen bij elkaar gezocht. Hop hop naar het zwembad en snel in de outfit. Kom ik na de les terug bij de tas, wat denk je? Tas open. En jawel: pinpassen, creditcard, rijbewijs… foetsie verdwenen.
Al vloekend alles nagezocht, ook thuis, maar niks gevonden. Dus dan toch maar alles laten blokkeren en naar het gemeentehuis toe voor aangifte en een nieuw rijbewijs. Kom ik daar: túúrlijk, pasfoto vergeten mee te nemen. Dus ongedane zaken weer terug naar huis in Markelo. Daar aangekomen staat er een man voor onze deur. Ik had niet eens de kans om te vragen wat hij kwam doen. “Ik kom u het licht brengen en de Wachttoren aanbieden, want er heerst zoveel ellende onder mensen de afgelopen tijd. Maar daar kunt u zich wellicht nog geen voorstelling van maken, in uw jonge, net begonnen leven”. Nou heb ik “licht” sowieso niet nodig, want Eneco levert prima diensten bij ons. Maar met zo’n suggestieve opmerking als afsluiter (die man moest eens weten!), stond mijn hoofd nóg meer op onweer. Ik was werkelijk in staat om hem ter plekke neer te hoeken. Maar ik heb – om in de categorie van meneer te blijven – met een Vuurtoren-rood-aangelopen hoofd kortaf duidelijk gemaakt dat ik geen interesse had.
Het zijn van die dagen die je met stip een “baaldag” kunt noemen. Nu zijn mijn gebeurtenissen niet veel voorstellend en totaal niet diepgaand. Maar een baaldag kan je ook hebben doordat je bijvoorbeeld minder lekker in je vel zit. De druk op prestaties neemt toe. Alles moet altijd maar goed gaan, de boog altijd gespannen. En alle overdreven “kijk-mij-eens-een-geweldig-leven-hebben-foto’s” op Facebook en Instagram, behoren tot hetzelfde cirkeltje in onze ‘prestatiemaatschappij’.
Ik las laatst ergens dat (extreem) gebruik van social media zelfs depressies in de hand kan werken. En dat valt wel te begrijpen. Want als je je dus even (of veel langer dan even) niet zo oké voelt, zeggen we dat liever niet hardop. Het is veel makkelijker en leuker om te vertellen of laten zien wat er allemaal wél goed gaat. Let wel; met positief ingesteld zijn is niks mis. Maar je hoeft ook niet álles mooier te maken dan het is. Niet voor niets is er de laatste jaren meer aandacht voor herkenning van (aankomende) depressies. Met de slogan “hey, het is oké” voert de Rijksoverheid hier campagne voor. En dat is een goede zaak.
Hoe fijn zou het zijn als je gewoon eens letterlijk een “baaldag” kunt aanvragen op je werk? Want we kennen immers ook een “verlofdag”, een “feestdag” of een “ouderschapsverlofdag”. Een “baaldag” kun je aanvragen als je voelt dat het gewoon even niet jouw dag is die dag. Om welke (onnozele) reden dan ook. Want mán, wat zou zo’n ”baaldag” in mijn baal-week méér dan welkom zijn geweest.
Fijne zondag!
Renske