Alles letterlijk voor je zien. Snel afgeleid zijn als iemand je iets vertelt, omdat je brein meteen alles vertaalt naar beeld. Van letterlijk naar nóg letterlijker zeg maar. Visueel ingestelde mensen kunnen hierover meepraten. Het zijn “de beelddenkers” onder ons. En ook ik behoor tot die categorie.
Beelddenken biedt in heel veel gevallen voordelen. Zo had ik elke ruimte van ons huis qua kleuren al helemaal ingericht tijdens de eerste bezichtiging, inclusief alle af te breken muurtjes. Ideaal. En de tuin -wat een allegaartje was van buxusplanten, bomen, her en der afdakjes en tien verschillende kiezelsteenpaadjes- zag ik ook al ingericht en wel voor me. Ergens ‘doorheen kunnen kijken’ is dus heel fijn.
Er zit echter ook een groot nadeel aan visueel denken: het leidt grúwelijk af. En ik geef meteen maar een bizar voorbeeld waar ik last van heb.
Als ik in de supermarkt met iemand aan de praat ben en ik zie ondertussen iemand langslopen met TOILETPAPIER in z’n winkelwagentje – dat kun je ook niet missen; op een of andere manier ligt dat ook als een soort toffee bovenop alle andere boodschappen – dan zie ik dus letterlijk het beeld voor me hoe dat toiletpapier door de persoon in kwestie gebruikt wordt om z’n achterste mee af te vegen. Ja, echt. Het is verschrikkelijk. Bah. Nu ik het zo opschrijf vind ik het ook gewoon ontzéttend smerig. En ook gewoon heel erg raar, ja. Maar het gebeurt gewoon automatisch! Er valt niks aan tegen te houden. Je kunt dus wel nagaan wat er gebeurt als ik sommige mensen in een lingeriewinkel zie… juist ja. Lang leve online shoppen.
Als er een pilletje was om die rare beeldkronkels uit m’n hoofd te krijgen, dan zou ik die meteen slikken. Maar tot die tijd zie ik er maar gewoon de lol van in, want het is vaak ook lachen geblazen met dat brein van mij. “Never a dull moment” met mezelf.
Omdat ik toevallig columniste ben, deel ik dit rare toiletpapier-verhaal nu met jullie. Maar anders had niemand dit óóit geweten – het is niet dat je het gezellig aan de keukentafel gaat zitten vertellen ofzo. Maar dan toch vraag ik me af: ben ik nou echt de énige op deze aardkloot met zulke rare beeldkronkels? Als het antwoord “ja” is, dan bel ik morgen nog met een psychiater om me eens na te laten kijken. Maar mensen zijn kuddedieren, dus je zou verwachten van niet.
Waarom is er eigenlijk geen webpagina waar beelddenkers (anoniem) gewoon alle rare beeldkronkelgedachten kunnen neerplanten? Een virtuele ”beeldkronkelmuur” dus, maar dan wel alleen voor Markeloërs. Dat lijkt mij nou eens leuk zeg. Heb je nog eens wat anders te vertellen tijdens een verjaardag. Ik verheug me nu al op de inzendingen.
“Ik was in de kroeg, bij “de K.” welteverstaan. Ik zag M. daar al staan, zoals elke vrijdagavond. Ze kwam naar me toe en voor ik het wist waren we gezellig aan het praten. Tótdat ze op een gegeven moment zei: “oh, maar dan moet je daar eens ‘diep op ingaan’ Jeroen”. Nou, ik keek haar aan en kon nog maar aan één ding denken. Foi, wat kreeg ik het ineens héét. Groetjes, Jeroentje74.”
Ohja: mocht je me nou in de supermarkt tegenkomen, dan hoef je me niet te mijden hoor. Maar dus wél als je toiletpapier in je karretje mikt.
Fijne zondag!
Renske