“Fijne feestdagen!” “Ja dank je, jullie ook!”
In deze weken een veelgehoorde kreet. Het kan een wens zijn die geuit wordt nadat mensen een lang gesprek met elkaar gehad hebben. Maar vaker is het een wens die zo even in het voorbijgaan klinkt. Wel gemeend, maar vluchtig. Omdat het er een beetje bij hoort aan het einde van het jaar.
Soms heb ik geen idee of die ander wel fijne feestdagen tegemoet gaat. Maar ja, ik zie diegene tijdens het boodschappen doen, of bij het tankstation, of bij de pinautomaat. En ik heb haast, want ik moet nog van alles doen en de klok tikt door. Mijn verstand en mijn hart zeggen dat ik best wel wat langer met die ander in gesprek wil. Om te horen hoe het echt met hem gaat. Wat hem deze dagen bezighoudt. Of hij gezond is en zo niet, wat de verwachtingen zijn voor herstel. Is er een vervelend traject te gaan, hoe gaat hij daarmee om en kan zijn partner ermee omgaan?
Is die ander eenzaam, is hij depressief, speelt er sores op het werk of huisvestingsproblematiek?
Is er een familievete, zijn er zorgen om de kinderen of is er ondraaglijke mantelzorg?
Of is er juist reden tot vrolijkheid? Vanwege een geboorte, een huwelijk, een jubileum, een nieuwe baan of een knappe prestatie op sportgebied? Is er een uitdaging in de vrije tijd besteding of was er een gezellige bijeenkomst met bijvoorbeeld kameraden?
Pas als je de ander goed kent, en serieus en aandachtig de tijd neemt om oprecht te informeren hoe het met hem gaat, krijg je een kijkje in de werkelijke gemoedstoestand van die persoon en het wel en wee van zijn naasten. Vaak ben je verbaasd over hetgeen je te horen krijgt. Dat is zeker het geval als je eerlijk met elkaar kunt praten over talloze uiteenlopende onderwerpen. Daar houd ik van; niet praten over het weer, maar raak de kern en ervaar, bewonder, verwonder, respecteer en leer van hetgeen je wordt verteld. Overal waar ik naar toe ga, zoek ik bewust en spontaan het contact met andere aanwezigen. Soms juist niet met bekenden. Het levert mij inzicht in de persoon op, nieuwe zienswijzen en ideeën. Nuttige feedback over mijzelf. Vaak komt er in zo’n conversatie ook nog nieuws over derden langs, al dan niet doorspekt met een oordeel.
Maar juist die vluchtige contacten; op straat, aan de kassa, bij school; ik zou er wat meer tijd aan willen besteden. Ik bespeur bij die ander wel eens een blik van “vrààg me dan”……en dan denk ik ”nee nu niet want dat wordt vast een lang verhaal” en vervolgens zeg ik alleen “hallo” en merk tegelijkertijd hoe ongelooflijk hol dit klinkt en hoe leeg de inhoud van dat woord is. Afstandelijk. Een beleefdheidsvorm. Ik kan net zo goed niets zeggen. “Hoe is het? Alles goed? “ en dan al half doorlopen is ook zo’n voorbeeld. De ander moet echt lef hebben om dan te zeggen “Nee, eigenlijk gaat het helemaal niet goed”. Om mij dan vervolgens met kar of mand in de achteruit te zien gaan.
Afgelopen vrijdag tijdens het boodschappen doen ben ik gestart met uitgebreid contacten. (paar dagen vrij; ik zit iets ruimer in de tijd).
Het resultaat mag er zijn. Ik voel me er tevreden over. Eindelijk eens geïnformeerd welk beroep de kinderen van de mevrouw in de bloemenzaak hebben. De follow-up van de ziektegeschiedenis van de mevrouw in de supermarkt gehoord. En nog zes andere personen aangesproken. Gewoon belangstelling getoond voor mijn medemens. En het was nog leuk ook! Beetje later thuis maar dat was het zeker waard.
Dit wordt een van mijn voornemens voor 2019. Tot sprekens!
Voorzichtig met vuurwerk en ik wens iedereen Gezondheid, Geluk, Genieten, Humor en veel Conversatie in het nieuwe jaar. Geluk in ’n tuk!
Diny