Net als Niek vorige week aankondigde is er voor mij ook een pietentijdperk afgesloten. Na 15 jaar hulppiet te zijn geweest op de Brookschole geef ik het stokje door. Met vele leuke herinneringen aan de gespannen koppies van de kleintjes en de juffen die onmogelijk kwaad konden worden op de vele strooiacties terwijl ze alweer aan het opruimen waren met hun lokaal als we naar een andere groep vertrokken, maar de gezichten boekdelen spraken. Altijd een gezellig grimehuis, eerst jaren bij Arie en Gerda Bussink en de laatste jaren bij Henk en Janni Bussink, waar we dit jaar nog terloops even moesten optreden als keurmeesters bij het uitzoeken van een nieuwe bril omdat de jonge hond des huizes de bril van de vrouw des huizes onherstelbare schade had aangebracht. Kost wat zo’n jonge hond maar dan heb je ook wat.
Dan de intocht in Markelo die ik als goedheiligman mocht verrichten, prachtig!!! Machtig mooi om te doen. Ook iemand die al eens een intocht mocht verzorgen als Sinterklaas, onze dierenarts Frans van den Nobelen. Een ietwat klein sinterklaasje maar dat mocht de pret niet drukken. Onze kinderen waren nog heel klein en zaten nog in de geloofsjaren. We hadden ’s morgens voor de intocht een zieke koe en hebben daar de veearts bij gehad, inderdaad Frans!! Maar toen Truus en ik ’s middags samen met onze kinderen op de arm bij Voskamp voor de winkel stonden bij de intocht van de goede man, was het toch wel heel apart toen de sint aan mij vroeg: “Hoe gaat het met de koe?????” De kinderen keken mij verbaasd aan, hoe wist de sint dat toch?
Maar vandaag is het feest voor Frans, hij is 25 jaar dierenarts in Markelo. We gaan hem vanmiddag in de bloemetjes zetten, dat heeft hij wel verdiend. Als dierenarts ben je niet alleen veearts, maar ook een luisterend oor en soms een psycholoog of scheidsrechter. Je krijgt te maken met allerlei situaties op de boerenerven, van ruzies tussen twee generaties, boeren die het niet meer zien zitten vanwege onverklaarbare gezondheidsproblemen bij de dieren en wat de laatste jaren ook meermaals het geval was, problemen om financieel de touwtjes aan elkaar te knopen. Daarbij nog alle regelgeving waar je een punthoofd van krijgt. Maar je maakt ook van alles mee. Zo heeft Frans al eens in een nacht van zaterdag op zondag een bezoek moeten brengen bij mensen – ja dierenarts ben je 24 uur per dag – die een zieke haan hadden. Ja, u leest het goed, een zieke haan, …… (zelf in te vullen). Die klote haan was verdorie de hele zaterdag al ziek en dan bellen ze daar ’s nachts voor. Ik weet niet of de haan het overleefd heeft, maar ik denk wel dat de mensen voordeliger zaterdag overdag hadden kunnen bellen, en terecht!
Maar veeartsen maken ook wel eens een verkeerde diagnose. Twee al wat oudere studievrienden van de faculteit diergeneeskunde te Utrecht maken op een middag een boswandeling met als doel om een natuurmaaltijd te maken en die ’s avonds met hun partners op te peuzelen. Paddenstoelen e.d., van alles werd er bij elkaar gezocht om een lekkere maaltijd te bereiden. Na het eten bleek er nog al wat over te zijn van het natuur diner en dat werd de huispoes voor gezet die dat lekker naar binnen werkte. Niet lang daarna ging de poes heel ongemakkelijk languit liggen, de doktoren keken elkaar aan, we zullen toch niet iets giftigs hebben gegeten? Je weet natuurlijk maar nooit. De huisartsenpost werd gebeld en het verhaal voorgelegd. Het advies was om toch maar direct te komen, zo gezegd zo gedaan! Daar werden de magen van alle vier leeg gepompt, zonder gelukkig verdere complicaties. Wat een opluchting.
En nu vraagt u zich natuurlijk af hoe het met de poes is afgelopen? Nou, bij thuiskomst had de poes vijf jonge kittens.
Fijne zondag
Willian