Bij ons in Markelosebroek hebben we de jaarlijkse herhalingscursus weer gedaan voor de Automatische Externe Defibrillator kortweg AED genoemd. Wat mij opvalt, is het grote percentage deelnemers vooral in het buitengebied. Alleen in Markelosebroek al meer dan 130 mensen die een defibrillator kunnen bedienen en reanimatie toe zouden kunnen passen. Iets wat je hopelijk nooit hoeft te doen. Jammer dat in het dorp zelf de animo veel minder is terwijl er elke dag 300 mensen worden getroffen door een hartstilstand. Zo snel mogelijk handelen, blijft het beste in zo`n geval. Maar er zijn ook reanimaties waar het gewenste resultaat helaas uitblijft. Dit hebben we pas nog weer meegemaakt. Niet iedereen is er mee te redden maar niets doen of kunnen doen is ook lastig. Sommige mensen willen ook helemaal niet gereanimeerd worden, bang omdat ze niet weten hoe ze eruit komen.
Voor mij persoonlijk blijft 4 juli 2000 een dag om nooit te vergeten. Truus kwam ’s avonds thuis van haar werk bij de bank met tintelende vingers, een pijnlijke borst en uitstraling naar de arm. Ze ging meteen op de bank liggen en wist zich geen raad met de situatie. Ik ook niet, en heb toen meteen dokter Doff gebeld en hem uitgelegd wat de klachten waren. Petje af voor deze arts want hij was razend snel ter plekke en belde ook al zo aanstonds de ambulance. Truus maakte een hartinfarct door zoals dat dan heet, de infuusnaald werd aangesloten door de huisarts en we konden meteen met de ambulance naar het ziekenhuis. Rustig wegrijdend dacht ik dat de heren broeders alles onder controle hadden. Tot bij de Langeweg ter hoogte van de familie Krijgsman het hart van Truus er mee ophield. De chauffeur moest de broeder helpen assisteren met de reanimatie en ik zat alleen machteloos voorin de ambulance. Ik riep nog of ik zou rijden om maar zo snel mogelijk in het ziekenhuis te kunnen zijn. Ze hebben het hart weer aan de praat gekregen met een defibrillator en zijn toen met een gigantische snelheid naar het ziekenhuis gereden. Alles gaat er dan door je heen, wat als, en hoe moet ik dan in vredesnaam verder samen met onze toen nog 2 kleine meiden. Gelukkig is dit alles goed afgelopen maar de schrik zat er behoorlijk in. Ik moet eerlijk bekennen dat bij mij mijn emotionele lat een stuk lager is komen te liggen en dat de ogen eerder vochtig worden bij andermans verdriet. We hebben ons ook meteen aangemeld toen de mogelijkheid er was om de AED cursus te volgen want het hoeft geen wildvreemde te zijn die je er mee kunt helpen maar ook je eigen man, vrouw, of familielid. Daarom roep ik zoveel mogelijk Markeloërs op om zich vooral aan te melden voor de AED cursus waar deze ook gegeven word. Ik heb begrepen dat in het dorp al meerdere partijen dit hebben geprobeerd op te pakken en dat de EHBO nu zover is om er daadwerkelijk mee te beginnen.
Omdat we daarom zo blij zijn met de goede afloop vieren we het leven. Niet wachten met iets wat we later willen. Nee, direct mits het mogelijk is natuurlijk, doorpakken. Zo zijn we pas met het hele gezin lekker een week naar het Griekse eiland Kos geweest en hebben daar genoten van de zon, zee, strand en vooral, van elkaar! Maar aanstaande dinsdag 17 oktober de dag dat Eric Dollekamp, Gerrit Kolkman, Grada Brinkers, Hendrika Nijenhuis, Gerritje Eggink en nog vele anderen jarig zijn, staat er voor mij persoonlijk een speciale verjaardag te wachten, 50 jaar. Ja, u leest het goed, Abraham!!! En DAT gaan we vieren, samen met familie, buren, kameraden, toneel, vrienden maar vooral met mijn vrouw, TRUUS !! Samen 100 jaar.
Fijne zondag,
Willian