Iedereen kent het gezegde wel “Een goede buur is beter dan een verre vriend”. Ja, over die buur, of ook wel gezegd, noaber, wil ik het eens hebben. Neem nou de buren van onze veevoedercoöperatie, zij stonden deze week weer voor het hekje in de soap rond de uitbreiding van ABZ. Toen ik het artikel las in de krant, moest ik ongemerkt denken aan de zojuist genoemde uitdrukking.
Ook een aantal buren op de Esch zijn de afgelopen weken in rep en roer. Een tijdje terug schreef ik mijn column “Lieve Ellen” over het plan om de nieuwe school op de Esch te bouwen. Nu weet ik niet of Ellen er al veel mee gedaan heeft, maar sindsdien is het wel een veel gehoord gespreksonderwerp en zie ik iedere week wel een artikel op Maarkelsnieuws of in de krant, met als resultaat dat er aankomende week twee voorlichtingsavonden worden gehouden in Het Beaufort.
Het wordt ook wel eens tijd dat alle betrokkenen goed geïnformeerd worden over wat er speelt. De afgelopen weken zijn er al heel wat discussies gevoerd waarbij velen horen wat ze graag willen horen. Waar we uiteindelijk met de nieuwe school naar toe gaan? Wordt het de Esch, wordt het de locatie van de Zwaluw, of toch de plaats van openbare werken. Tja, de Schoolstraat ligt er immers al.
Dit weekend zijn de buren uit Herike-Elsen ook massaal uitgerukt om met elkaar het 40-jarig bestaan van de buurtvereniging te vieren. In dit geval kunnen we beter overschakelen naar noabers, want dat past beter. In alle buurschappen van Herike en Elsen wordt er een land uitgebeeld. De hele noaberschap hielp mee met de voorbereiding, ook mensen die normaliter niet zo actief zijn in de buurt. Zo zie je maar dat noaberschap ook zorgt voor verbroedering.
Noaberschap is iets dat in onze genen zit en als we er voor elkaar moeten zijn, dan zijn we daar als Markeloërs best wel goed in. Afgelopen week hebben we dat ook ervaren tijdens de benefietavond voor Stichting Karlijn. Het is hartverwarmend om te ervaren dat Markelo massaal zijn ‘noaberschap’ toont als het nodig is.
Zelf ervaar ik het ‘noaberschap’ in mijn eigen omgeving ook als bijzonder. Ik vind het een voorrecht om in een dorp te wonen waar mensen nog iets voor elkaar over hebben. Als er door een noaber een beroep op je wordt gedaan, dan is ‘nee’ absoluut geen antwoord. Hoewel de traditionele noaberplichten soms wel wat achterhaald zijn, zien we dat ook het noaberschap met zijn tijd mee gaat. Om de noabers ergens bericht van te doen wordt nu de buurt app gebruikt, in plaats van iedereen persoonlijk bericht te doen. Is het erg dat dit veranderd? Ik denk het niet. Als we maar blijven onthouden wat de waarde is van het noaberschap.
Ik heb inmiddels al veel gelegenheden meegemaakt waarbij de noabers getrouw hun plichten vervulden. Zowel bij feesten, maar ook bij ziekte en overlijden. Eerder al ‘in ’t Brook’, maar nu ook ‘an de stroate’, kan ik je vertellen dat ik er best trots op ben als ik de buurt samen zie optrekken. Alle verschillende leeftijden, verschillende karakters, en verschillende achtergronden, het maakt niet uit, want op zo’n moment ben je samen de buurt.
Leu, loat’ oe good goan,
Jan Henk Berendsen