Goei’ndag Maarkelse leu!
Ik zal me even voorstellen.
Ik ben Niek Tijink.
Getrouwd met Angela en vader van Marijn. Jullie kunnen me eventueel kennen van De Fanfare, De Grösmeijers of daaraan gerelateerd op zaterdagmiddag in een volle Maarkelse feesttent met mijn kapelpakkie aan op tafel zien staan (wat natuurlijk niet mocht, maar ja!) en er dan gigantisch van af vallen. Voor de geïnteresseerden…. ik heb net sinds een week geen last meer van mijn stuitje!!
Of van diverse Markelose toneelgezelschappen waar ik al graag een jaar of wat met mijn grote hoofd voorbij kom lopen.
Er werd mij gevraagd of ik het stokje van Frank wilde overnemen. En met dezelfde reactie als een collega columnist reageerde ik ook met ‘Ikke?….Wat moet ik dan toch vertellen?’ En kijk, het kan verkeren…hier ben ik dan toch!
En dat brengt me bij de titel. Ons kent ons is Markelo op het lijf geschreven. Zowel positief als negatief. Positief omdat ik door dit motto nu deze column schrijf en negatief omdat ik juist door hetzelfde ons kent ons er wel even over heb moeten denken om dit project aan te nemen. En dat ligt waarschijnlijk meer aan mezelf dan aan een ander, maar in mijn gedachten hoorde ik het geroezemoes al. Oftewel iedereen zal er wel een mening over hebben. Maar toen ging ik toch bij mezelf te rade en heb ik de vraag gesteld of ik het zelf graag wilde doen. En het antwoord was…. ja….ik wil! En inderdaad, ik vind het superspannend…..maar ook superleuk! En dat superleuk moet de overhand krijgen voor mij persoonlijk bij deze klus, maar ook bij alles wat we in ons leven doen en ondernemen. Natuurlijk is het soms erg verstandig om ergens heel rationeel naar te kijken. Dat houdt je scherp en realistisch.
Sommige dingen houden na heel veel jaar op en gaat er dus een deur dicht. Zo ook voor mij. Maar daarentegen gaat er dan ook vaak weer een nieuwe open. En laat bij het openen van die nieuwe deur toch vooral je gevoel en hart spreken. En dan bedoel ik dat je vooral dat moet doen wat je zelf leuk vindt. Wat de reacties van anderen ook zullen zijn. En zie dus hier mijn eerste column.
En terugkomend op dat grote hoofd en toneel? Wisten jullie dat Rederijkerskamer Bilderdijk dit jaar haar 150 jarig bestaan viert? Hoe stoer is zo’n jubileum? Een vereniging die al zo lang bestaat! Dat wordt gevierd aan het eind van het jaar met een receptie maar in de komende maand maart ook al met de jubileumvoorstellingen getiteld Café Jubilee. Komt dat allen zien. Waar het vroeger een chique club van notabelen was is het nu een frisse toneelvereniging voor iedereen. Destijds moest je door een ballotage commissie om lid te worden en werd er gestemd of je als lid werd geaccepteerd. Gelukkig is dat tegenwoordig niet meer zo en kun je je altijd aanmelden. Of je nu 10 of 100 jaar bent. Want toneelspelen is echt voor alle leeftijden. En door het ons kent ons ben ik nu ook lid van deze prachtige vereniging en is ook de eerder genoemde deur weer een feit. En dat is mooi, want ik denk dat ik anders nooit was aangenomen. Waarschijnlijk (lees: ik weet wel zeker) ben ik niet notabel genoeg en daarnaast heb ik een veel te grote mond voor mijn lichaamslengte. Dus hulde aan de moderne tijd!
Beste mensen……voor zover het einde van mijn eerste keer.
Geluk!
Niek