Elk jaar op 4 mei herdenken wij hen die in die in de periode 1940 – 1945, tijdens de Duitse bezetting, het leven lieten. Onder hen waren ook veel onschuldige burgers, zo ook Willem Immink uit Markelo. Op de grafsteen (zie links) is destijds een foutieve overlijdensdatum vermeld. Hij werd op 27 oktober 1944 neergeschoten tijdens een grote razia. Op deze dag zijn een groot aantal Markelose mannen opgepakt en afgevoerd naar Zwolle, zoals later bleek. In het boek ‘Bezetting en bevrijding van de Achterhoek’, uitgegeven in 1965 door de Gelderse-Overijsselse Courant, vertelt Mevrouw Wolferink-Immink hierover het volgende:
“Ik was 9 jaar toen de oorlog uitbrak. Veel weet ik niet meer uit die tijd, maar wat ik me herinner vergeet ik nooit meer. In de herfst van 1944 beleefde ik de ellendigste dag van mijn leven. Mijn broer was 22 jaar. Hij moest aardappels rooien voor de Duitsers. Op een avond kwam de buurman dekens en brood voor Willem halen, want die ging de volgende dag op transport naar Duitsland. De volgende morgen kwam hij toch thuis. De Duitsers hadden zijn naam en die van anderen genoteerd, zodat ze opgeroepen konden worden. Veertien dagen heeft hij weer gewerkt voor de Duitsers Op 27 oktober kon hij smorgens niet goed weg komen, maar tenslotte ging hij toch. Ik liep met een buurmeisje buiten toen de buurman terug kwam van het melkrijden. Hij zei:”Ga gauw naar je broer, die hebben ze in de schouder geschoten”.Ik heb moeders niets gezegd en ben met de fiets naar de opgegeven plaats gegaan. Toen ik dacht dat ik er gauw was liep er een man op de weg die ik de weg vroeg naar Greven.
Hij wees me de weg en vertelde erbij dat daar ook een jongen dood in de sloot lag, van Immink. Ik voelde dat ik wit werd en fietste gauw weer naar huis terug. Moeder wist het toen al. Samen zijn we toen gaan lopen. Moeder heeft zijn zakken leeggehaald en ik stond op de weg. ‘k Zie nog dat gezicht als ik mijn ogen dicht doe. De volgende morgen heeft mijn moeder gevraagd of zij haar thuis mocht hebben.Nee, zei de Ortskammandant, je kunt toch niet spreken met de doden.
Dagen later, ja weken, huilde mijn moeder nog steeds in zichzelf om haar enige zoon die zij verloren had door een schot van een Duitser”.
Een onschuldige jongen die het bevel van de Duitser niet begreep. Wanneer wij op 5 mei de Bevrijdingsdag herdenken, komt het verdriet weer boven bij velen die hun dierbare(n) hebben verloren tijdens de bezettingsperiode. Laten wij daar ook eens aan denken.
Opdat wij niet vergeten.