Met de regelmaat van de klok verschijnen er artikelen in de media over de ganzenplaag in Nederland. Ons land kent op dit gebied heel veel zgn. deskundigen die zin maar nog veel meer onzin over dit onderwerp de wereld in slingeren. Organisaties, gemeente- en provinciale besturen en de politiek besteden er vele vergaderuren aan, maar niemand durft een beslissing te nemen om de plaag op te lossen. Allen snateren met de ganzen vrolijk verder. Dan was dat vroeger wel even anders.
Vroeger had men een ander soort ganzenplaag. De meeste agrariërs hadden zelf ganzen. In de eerste plaats voor de veren en het dons voor de bedden. Daarnaast voor de eieren en later de verkoop. Schijnbaar was het houden van ganzen een luxe want er moest belasting van worden betaald. Dat lezen wij in het belastingregister van 1827. Zo waren er bij de telling voor dit belastingregister in Stokkum 393 ganzen, in Stokkumerbroek 28 en in Beusbergen 128. Gemiddeld hield men vier tot zes ganzen. Deze ganzen brachten ook problemen met zich mee. In het markeboek van Stokkum lezen wij dat op 20 mei 1828 een resolutie is aangenomen tegen het hoeden en drijven van ganzen. Vermoedelijk liet men de ganzen te veel van andermans gras eten. In deze resolutie is ondermeer te lezen:
Weder in deliberatie sijn gelegt die resolutie genomen tegen het hoeden en drijven van gansen in het Stokkumer Broek, so is goed gevonden dat niemand gansen zal mogen drijven in het broek op de boete van jeder gans een schellink en verbeurte van de gansen en wordt allen ingesetenen gepermitteert dieselve dood te schieten of dood te slaan t’welke nog nader sal bekend gemaekt worden in de kerken van Goor en Markelo. (zie bijgaand akte uit 1828)
Zo te zien durfde men vroeger wel beslissingen te nemen en werden ganzenplagen per omgaand opgelost.
Akte uit het markeboek van Stokkum