De eerste indoorschaatswedstrijden zijn al verreden, het blad is van de bomen en langzaam gaat de temperatuur zakken. Bij velen begint het dan al te kriebelen om de schaatsen onder te binden. Hoe zou dat vroeger zijn geweest? Al we oude schilderijen van winterlandschappen zien, komen daar meestal ook schaatsenrijders op voor. Maar ook in de 13e eeuw kwam al schaatsenrijden voor. Het waren nog niet van die moderne schaatsen, maar ze waren gemaakt van een bot van een dier.
Bij het graven van sleuven voor de aanleg van de glasvezelkabel in Stokkum, kwam er een bot te voorschijn dat een wat eigenaardige vorm vertoonde. Albert Paalman die in de buurt woont en oog heeft voor historie en archeologie bekeek het bot wat nauwkeuriger en zag dat het bewerkt was en dat er een mooi rond gat dwars door het bot was gemaakt. Albert, die wel vaker wat botten gevonden had, werd nieuwsgierig en dook de geschiedenis in op zoek naar “benen voorwerpen uit de Middeleeuwen”. Alberts voorgevoel was juist want het gevonden bot bleek een benen schaats te zijn, een zogenaamde “glis”.
De oudste schaats “glis” of “glijbeen”dateert uit de 13e eeuw. Deze werden vroeger gemaakt van dierenbotten van runderen en kunnen beschouwd worden als de voorloper van de schaats. Heel vaak werd voor deze glis een middenvoetsbeen van een rund gebruikt of het spaakbeen van een paard. Het bot werd wat bewerkt, met name de lange zijde werd glad gemaakt en liet men de voorzijde wat schuin oplopen. Er werd een gat in gemaakt om het onder de voeten te kunnen binden. Met deze glissen kon men prima over het ijs glijden waarbij men een langer stok met scherpe punt “prikstok”gebruikte om zich voort te duwen.
Wij kunnen er wel van uit gaan dat in de Middeleeuwen in Stokkum nog geen ijsbaan bestond, maar wel bewoning. Stokkum dat in het verleden bekend stond om jongelui die op “vrijerspad” waren, voor de “ploog” te spannen, heeft vroeger ook , maar dan op een ander manier, een scheve schaats gereden.