En dan gaat op een vrijdagochtend de telefoon; “Hoi Gerdien, met Rinus Meulman. Hoe is het?” Tijdens een oprecht gesprekje over hoe het op dat moment was, valt mijn oog op de pen die naast de laptop ligt. Een pen van Maarkelsnieuws. In mijn hoofd gaat er al van alles rond. Want tijdens Proef Markelo kwamen we elkaar tegen in het op een na laatste restaurant, dan zijn er al wat lekkere drankjes genuttigd en kan zo’n gesprekje alle kanten opgaan. Rinus wist het in ieder geval nog.
Dus voor de vierde keer werd ik gevraagd om een column te schrijven voor Maarkelsnieuws. Help!! Waar Marjan vaak nog aangaf dat “nee” ook een antwoord is, liet Rinus zich niet uit het veld slaan. En met de belofte dat ik hem altijd om hulp mag vragen, ga ik het deze keer proberen. In mijn beleving is het vinden van een onderwerp het grootste probleem, er zijn mensen die heel veel weten van wat er in Markelo speelt maar dat gaat voor mij niet altijd op. De eerste column is het makkelijkst volgens de deskundigen want dat is een voorstel column.
Wie ben ik? Ik ben Gerdien Jansen-Kranenberg. De oudste dochter van Marietje Goorman en Wim van Hekhoes (en dan toch Kranenberg heten). Bijna 28 jaar geleden getrouwd met Wilfred Jansen, van café de Wippert. Samen hebben we drie mooie dochters: Jiska, Esmee en Milou. We wonen op een fijn plekje in het Stokkumsebrook. Vanaf dat ik een beroepskeuze mocht maken, wist ik al dat ik met mensen met een verstandelijke beperking wilde werken en dat lukt nog steeds. Zozijn is mijn werkgever en ik ga met heel veel plezier (zingend in de auto) naar mijn werk. Het mooiste is het contact wat je opbouwt met de cliënten die je ondersteund. Oprechtheid, respect en vertrouwen waardoor je kunt streven naar een gelijkwaardige relatie. Dit zal vast nog eens terugkomen in de komende tijd.
In de vrije tijd zitten Wilfred en ik samen in de KOMIOK, de activiteitencommissie van Stokkum. Eigenlijk zit Wilfred in dit bestuur maar dat is met zijn werk als vrachtwagenchauffeur niet altijd handig en ja, dan doen we het toch samen. U weet vast hoe dit gaat en voor je het weet, heb je taken op je genomen en ben je er minstens zo druk mee als je echtgenoot zelf. Gelukkig is het ook gezellig en zeker niet vervelend om te doen. Sommige mensen kennen me nog van het Stokkums toneel, nu zorg ik voor de koffie en andere randfaciliteiten. Op deze manier toch nog een beetje betrokken en laat ik het toneelspelen aan een van mijn dochters over.
Maar nu, een column schrijven hoe doe je dat eigenlijk. Natuurlijk heb ik ze ook (bijna) allemaal gelezen op zondag en vond ik de een leuker, mooier of pakkender dan de ander maar om het zelf ook te doen…. Gezien de reacties op facebook hebben de lezers er wel vertrouwen in. Dat vertrouwen moet ik zelf nog zien te krijgen. Maar is dat niet vaak zo? Dit zou een goede reden kunnen zijn geweest om ook nu weer nee te zeggen op de vraag of ik columns wil gaan schrijven. Juist door uit mijn “comfortzone” (vreselijk trendy begrip) te treden, kan ik ook weer leren en ik ben nog lang niet uitgeleerd.
Vorige week was het de boekenweek, het thema van dit jaar was: bij ons in de familie. Dit was van een heel aantal mensen ook de reactie toen ze lazen dat ik de nieuwe columniste werd. Je moeder kon mooi schrijven, dan kun jij dat vast ook wel. Ik hoop dat ik dat van haar heb meegekregen. Wat ik wel van haar heb meegekregen is mijn liefde voor lezen, al gunde zij zich hier niet zoveel tijd voor. Maar mensen, wat is lezen toch fijn. Lekker even verdwijnen in een andere wereld. En kun je niet slapen dan is lezen ook heel ontspannend. Manlief denkt hier helaas niet zo over maar dat leverde voor mij een mooie e-reader op zodat ik het licht niet aan hoef te doen ’s nachts. Het maakt me niet zoveel uit welk genre ik lees maar momenteel lees ik veel thrillers. Zo spannend dat stoppen midden in het verhaal haast niet mogelijk is. Maar zeg nu zelf; zelfs de spannendste thriller is niet zo eng als het feit dat Poetin weer 6 jaar de leiding over een gedeelte van de wereld heeft.
Zou die man vandaag ook zondag houden en volgende week pasen vieren? Ik kan me helemaal niets bij zijn gedachtengang voorstellen en probeer dit ook maar niet meer. Mijn cirkel van invloed is toch niet zo groot dat dit op enige wijze kan helpen.
Wel wens ik u allen voor vandaag een mooie Palmpoasen en voor de kinderen die vandaag voor het eerst optreden met de boerendansertjes, veel plezier en succes.