Wie weet het nog, terug naar de jaren tachtig, de boer’n brulfte in de Kösterskoele? Destijds zat ik bij de boerendansertjes, en dan mocht je een avond mee in de huifkar en aten we een broodmaaltijd, tenminste dat is wat ik me ervan herinner, door de ogen van een toen 5/6 jarige! Wat ik wel zeker weet, dat daar mijn liefde voor die oude kostuums is ontstaan. Die rokken, de gekleurde jasjes en al die mooie sieraden die de dames droegen. Je moest je op zijn minst een soort van Sissi voelen als je in die rokken mocht lopen, en de knipmuts als kroon op je hoofd kon dragen. Jaren later mocht ik zelf dat kostuum bij elkaar gaan zoeken, want Frank en ik gingen ook bij de boerendansers in Markelo. Toen de kleding, de knipmuts, de sieraden en de klompen compleet waren, en de dansen ingestudeerd waren, was daar het moment suprême, de kleding ging aan en als laatst de glazen muiltjes, oftewel de klompen, en daar gingen we op naar ons eerste optreden.
En toen spatte me daar die ‘Sissi’ bubbel toch uit elkaar! Oh, my! Ik kreeg zowaar armoe met de dames uit de lang vervlogen tijden. Zo comfortable zit die kleding bepaald niet. Een prikkende knipmuts tegen je oren, evenals die opgestijfde witte doek, die ervoor dient om je decolleté te bedekken. Wat ik me nu spontaan afvraag, hoe deden ze dat vroeger tijdens het ´Brommers kiek´n! En dan de dikke rokken, 2 of 3 stuks, die niet uit luchtig katoen bestaan, maar uit stug wol, zorgden zeker de zomerdag voor ’n kop as een boeskool! De klompen, dat is dan wel zoiets als een glazenmuil, als je ze maar naar jouw voeten laat aanmeten, kun je er echt uren op dansen.
Afgelopen week begon Frank nog weer spontaan te zingen: “En Antoon op ’n bok, den wol ‘ns rieden leren…” Een lied dat vrolijke herinneringen oproept. Want dat was het, een vereniging met veel gezelligheid, mooie reizen en fijne optredens. Helemaal spontaan was het eigenlijk niet dat een van deze liedjes weer in ons op kwam. Ik was die ochtend achter de schuine kant geweest, om te kijken of ik onze kleding nog kon vinden, al wist ik wel dat het er moest zijn. De klompen echter niet meer, deze hadden we vanaf het begin dat we hier woonden als trofee bij de voordeur staan, ter decoratie. Maar bleken niet bestand tegen puppy tandjes.
‘Zou het ons nog wel passen, vraag ik me hardop af. Frank spreekt zijn twijfels uit. Daar komen we maar op een manier achter, aantrekken! Franks buis, jasje, is geen probleem, de broek heeft gelukkig een flap met 
veel knopen, daar valt nog wat mee te spelen, zonder dat iemand het ziet. Ik schiet ondertussen in de rokken, en krijg ze nog dicht ook! Zelfs mijn jasje, gaat zonder problemen dicht, net rondom de mouwen zit het wat strakker. Frank grijpt me bij de hand en spontaan walsen we de keuken door, ook dat zijn we nog niet vergeten! We missen alleen de harmonica voor de muzikale ondersteuning. ‘Wat doen we, trekken we het aan?’ Ja, natuurlijk! Iets aangepast voor het gemak, trek ik een rok aan en laat de servet onder mijn jasje achterwege, een beetje bloter zal anno 2024 vast geen probleem meer zijn! Verder hou ik ook mijn eigen sieraden om, en een lok haar zal vrolijk onder de knipmuts uit springen. Frank leent een stel klompen van een vriend, en ik trek mijn zwarte laarsjes aan.
En zo komen we binnen op het Hollandse feest wat is georganiseerd door en voor Nederlanders in Denemarken. De dresscode is Nederlands. We zien veel oranje om ons heen. Er wordt gelachen, gedanst een biertje gedronken en bittergarnituur gegeten. Af en toe wordt er een foto van ons gemaakt, want de kleding trekt wel de aandacht. En heel even voelde ik weer dat ‘Sissi’ gevoel, toen de Oranje klomp voor de origineelste kleding aan ons werd uitgereikt.
Fijne zondag,
Debby