Allereerst de beste wensen voor 2024. De jaarwisseling allemaal goed doorgekomen? Alles goed gevierd? Gelukkig zijn er met deze dagen altijd nog de mooie tradities. Carbidschieten op oudejaarsdag, een borrel drinken met familie, vrienden en buren. Dat zijn momenten die het leven mooi maken.
Helaas is dit niet overal vanzelfsprekend. Ook dit jaar waren er weer veel incidenten waarbij politie, brandweer of ambulancepersoneel aangevallen werden. Schandalig! De oplossing is volgens sommigen het verbieden van vuurwerk. Nou daar geloof ik niet in want dan bedenken ze wel wat anders. En dan moeten de goeie onder de kwaaie lijden. Dan moet de meerderheid zich weer aanpassen aan de minderheid.
Volgens mij moet er veel harder opgetreden worden. Niet altijd maar pappen en nathouden. Maar flink straffen. En dan niet onzichtbaar voor iedereen maar juist duidelijk maken dat dit niet kan. Val jij een politieman aan: 10 jaar cel. En dan niet een luxe cel maar een hok van 2 bij 2 en leven op water en brood.
En heb je bijgedragen aan het vernielen van andermans spullen? Een boete van 50.000 euro schrikt vast wel af. Laat als overheid maar eens zien dat de grens bereikt is. Kom in actie in plaats van het onzichtbare gekwaak achter de schermen.
Ken je het gevoel nog dat je als kind enorm uitkeek naar je verjaardag? Weken spookte het al door je hoofd. Of een andere mooie gebeurtenis, de periode er naartoe was al prachtig. Naarmate je ouder wordt komt dat veel minder voor. Maar de afgelopen weken had ik dat gevoel weer van echt ergens naartoe leven: de première van ons nieuwe stuk. Schrijven, leren, repeteren, veranderen. Een mooi proces waar je met de hele groep in zit. Je telt de dagen af tot het moment daar is. En dan…. Word je een paar dagen voor de grote dag ziek.
De laatste voorbereidingen kon ik niet meemaken. Wat een domper. Maar je weet wat ze zeggen: the show must go on. En zo stond ik vrijdagavond strak van de paracetamol en ibuprofen voor een uitverkochte zaal. En waar ik 12 uur daarvoor nauwelijks energie had om de trap op te lopen ging het nu gewoon goed. Alsof een onzichtbare hand me over het podium liet zweven.
Het was dan misschien niet de voorbereiding zoals ik me had voorgesteld maar toch: het was puur genieten. De teksten en grappen zoals we ze bedacht hadden pakten goed uit. De ode aan Louise, onze initiatiefneemster, was een kippenvelmoment voor velen. En zeker voor ons als groep een moment met tranen in de ogen. Ik weet zeker dat ze op een onzichtbare manier bij ons was en trots op ons is.
De bezoekers waren enthousiast, we werden na afloop getrakteerd op een staande ovatie. Gevoel is onzichtbaar maar ik denk dat veel mensen op dat moment aan me konden zien dat ik me gelukkig voelde. Op zo’n avond blijkt dat je op adrenaline heel veel aankan.
Gisteravond mochten we meteen weer aan de bak in Ommen. En vandaag zoveel mogelijk rusten. Diep verstopt onder de dekens. Lekker een dagje onzichtbaar zijn.
Prettig weekend.
Rinus