“Het leem’n is nit rechtvaardig, het geet zin eigen gang.
Veur de een heel kort, veur de ander lang.
Aj t eem’n nit mer zeet zit’n, dan tuit ie oene lippen.
En fluit ie want doar wor ie vrolijk van.”
Een week geleden kregen we het bericht dat onze lieve vriendin en collega van Gewoon Aans is overleden. De voorstelling van haar leven hield na 61 jaar op. Een geweldig mens. Ik heb de eer gehad heel veel voorstellingen met Louise te mogen spelen. Toen ik in 2014 gevraagd werd om met 6 personen deze groep te vormen was dat een groot avontuur. We waren tot op dat moment vrijwel allemaal vreemden van elkaar. In een paar jaar tijd is het uitgegroeid tot een hechte vriendengroep. We hebben heel wat lief en leed samen gedeeld.
De tekst boven aan dit stuk is door haar geschreven en gezongen. Zo toepasselijk. Een sterk persoon die niet bij de pakken neer ging zitten. We gaan haar ontzettend missen.
Toen ik dit stukje aan het schrijven was, moest ik denken aan een scene uit onze laatste voorstelling. Dit ging over een modern toilet. Daar kwam een toetsenbord naar voren met een keuzemenu. Kies 1 voor man, kies 2 voor vrouw en kies 3 voor als je het nog niet zeker weet. Waarschijnlijk mag zo’n scene over een paar jaar niet eens meer, want het kan kwetsend zijn. Je mag namelijk geen verschil meer maken tussen mannen en vrouwen. Luister maar eens goed als je een keer met de trein gaat. Reizigers worden daar neutraal aangesproken. Daar mag niet meer gezegd worden: “Dames en heren, de stoptrein naar Holten vertrekt over een kwartier”. We hebben straks geen hijtjes en zijtjes meer maar allemaal hetjes.
Ook op de scholen gaat het die kant op. In het onderwijs wordt nu het advies gegeven om de leerlingen niet meer aan te spreken met jongens en meisjes. Nu is het nog een advies, over een paar jaar is het verboden denk ik. Omdat er een paar mensen zijn die dat niet prettig vinden. Maar wat nu als ik het niet prettig vind om zo neutraal aangesproken te worden. Is dat dan niet van belang? Ik begrijp niet dat we met ons allen zo doorslaan, kan me er geen voorstelling bij maken.
Een paar weken geleden zijn we naar een voorstelling van Thijs Kemperink geweest. Hij vertelde over een vriend die over zijn hele lijf brandwonden had. Zijn gezicht was verminkt en hij werd regelmatig nagewezen of uitgelachen. Maar die vriend klaagde nooit, was altijd vrolijk. Daar kunnen we toch wat van leren. Want hoe vaak zijn we niet chagrijnig en aan het mopperen om niets. De laatste weken hoor ik regelmatig geklaag over het weer. Het is zo koud, het wordt maar geen voorjaar. Geduld, het komt vanzelf. Of omdat we druk zijn en het zit even tegen met ons werk. Zet je er overheen. Denk aan de mooie dingen. Als je gezond bent is de rest bijzaak.
Vier het leven, het duurt misschien maar even.
Goed weekend,
Rinus