Verschrikt schrik ik wakker, ’waar ben ik eigenlijk’! Was het een droom, waar ik zojuist was? Dan besef dat ik gewoon in mijn eigen bed lig, hier in Denemarken.
Dit gebeurt me nog geregeld, wakker worden en afvragen waar ik ben. Terwijl deze plek al ruim 4,5 jaar mijn en ons thuis is. Kan ik nog steeds wakker worden en denken dat ik in mijn bed aan de Brikkenweg lig of zelfs aan de Kappelaarsdijk, maar dan was ik in mijn dromen vast veel verder terug gereisd in de tijd!
Ik ben een dromer in de letterlijke en figuurlijke zin. In de letterlijke zin is dat niet altijd makkelijk, mijn dromen zijn soms zo complex dat ik ze dagen later nog herinner. Dromen in de figuurlijke zin mag ik graag doen, en heeft er deels zeker aan bijgedragen aan het feit wat ik nu doe, en waar ik nu sta in mijn leven!
Over dit leven en alles er rond omheen, neem ik jullie in vogelvlucht even mee…
Voor diegene die mij nog niet kennen, ik ben Debby Hargeerds-Relker, 44 jaar. Geboren en getogen in Markelo, in het mooie Maarkelsebrook, om precies te zijn. Daar heb ik ook altijd gewoond tot maart 2018.
Mijn kinderjaren bracht ik door op de Brookschole, en het was ook op die plek waar ik, naar later bleek mijn man al ontmoette. Frank Hargeerds en ik kennen elkaar al vanaf de kleuterschool, zijn altijd samen naar school geweest, zelfde vriendengroep, zelfde vervolgopleiding. Vanaf 1996 zijn we een officieel stel. Toen we het jaar erop beide op stage waren in Canada, en het jaar erop wederom in dit land waren begonnen de eerste dromen al… Hoe gaaf zou het zijn om daar te gaan werken, te emigreren, een leven op te bouwen…
Het liep anders, andere kansen en mogelijkheden boden zich aan. En we kwamen samen bij de Achterste Brikke aan de Brikkenweg te wonen… Een plek, waar ik al met grote regelmaat kwam sinds mijn 14e jaar.
In de jaren die volgden bouwden we samen een toekomst op. We trouwden in 2004, waar we op hetzelfde moment ook in onze nieuwe woning trokken. Onze kinderen Dylan,(20) Caitlynn (17)en Allison (12) werden geboren. En we bereikte in ons leven enorme hoogte punten, maar ook zware en moeilijke tijden doorkruisten onze levens. Wat als een rode draad door ons leven liep en nog steeds loopt… leef je dromen! Een quote die nota bene op mijn arm staat getatoeëerd ’Don’t dream your life, live your dream’.
Mensen ik kan jullie vertellen, doe dat! Je leeft nu. Niet alles ligt binnen je bereik, dat weet ik, maar morgen kan alles anders zijn. Sommige dromen zijn makkelijk te realiseren, pak die aan!
Dat plekje daar aan de Brikkenweg, achterin het Maarkelsebrook, dat was, en dat durf ik nog steeds hardop te zeggen, een van de fijnste plekken in mijn leven tot nu toe. Een buurt die ik nog altijd in mijn hart koester, en nog altijd mis. Het noaberschap was er groot, en het noaberschap met deze mensen is nog altijd voelbaar… En het was ook in het bijzijn van de noabers, dat we in maart 2018 de verhuiswagen inpakte en richting Bylderup-Bov in Denemarken vertrokken.
En nee, Denemarken was niet onze droom, zeker niet! Maar sommige dromen kun je waarmaken, maar dan zul je ze bij moeten sturen, en zo bracht het ons naar deze plek in een van de zuidelijkste plekken van Denemarken. Een melkveebedrijf met een ruim 200 ha grond en destijds 170 melkkoeien. En nu, al bijna 5 jaar later, melken we hier 250 melkkoeien. Het was zeker niet makkelijk die eerste tijd. Af en toe stond het huilen nader dan het lachen, waren er tegenslagen en een taal waar je eerst amper wat van begrijpt, dat zorgde voor de nodige stress. Heimwee was er niet, of beter gezegd daar was geen eens tijd voor! Maar geleidelijk verliep alles steeds meer naar wens, bouwden we een nieuw leven op, spreken we een aardig woordje Deens en eerlijk is eerlijk, ons leven in Nederland verdwijnt toch naar de achtergrond, maar volgens mij is dat een gezond teken!
Naast het harde werken kan ik wel zeggen dat ik een ambitieuze creatieveling ben. In mijn hoofd krioelen altijd 1.001 ideeën.
Ik ben gezegend met een creatief brein, kan in plaatjes denken, zie van de meeste oude pruttel, zoals mijn man het noemt, de meest mooie creaties ontstaan. In Denemarken mag ik graag gaan ‘loppe hoppen’. Wat dat is? Een soort van kringloop langs gaan, en dan het liefst ergens buitenaf in een oude schuur of loods. Daarnaast mag ik graag mijn creativiteit uitleven in een taart, al ben ik gestopt met de taart opdrachten. Deze hobby liep zo uit de hand, dat ik er meer stress dan plezier van kreeg. Naast dat ik nog steeds graag mag sporten is een andere grote hobby van mij tuinieren en styling in onze beide woningen. Beide woningen? Ja dat lees je goed, sinds een jaar zijn we ook eigenaar van onze huidige vakantiewoning, Noldes Hygge Hjem, een oude boerderijwoning in Deense stijl, waar met regelmaat gasten verblijven. En ik naar harte lust kan stylen, restylen en tuinieren. Daarnaast kon Frank zijn geluk niet op, nu veel van ’n oal’n pruttel daar een ere plek krijgt. Al blijft het een discussie punt of het nu wel of geen pruttel is!
‘Daar waar ons hart saam verbindt’ klinkt het in het Maarkels volkslied, dat dacht ik toen ik werd gevraagd om een vast gezicht te worden van Ons Proat. In mijn hart blijf ik altijd een echte Maarkelse… punt. En natuurlijk zei ik ja, toen ik gevraagd werd, kijk daar had je het al… ik werd hiervoor gevraagd, en gelijk borrelen er 1.001 ideeën door mijn hoofd waarover ik kan schrijven, daarna beland ik pas op het punt, past dit in mijn schema, wil ik dit echt? En ja, dit past, ik wil dit echt!
En toen ik appjes binnenkreeg met ‘Wat leuk dat je columns gaat schrijven’ en ‘ik las op Facebook’, Dacht ik oh, gut het staat ook op Facebook! Natuurlijk staat het op Facebook want Maarkelsnieuws deelt op Facebook. Dat wist ik ook. Maar ik haat Facebook, raak een soort van overprikkeld door er alleen al op te kijken. Het kan aan mij liggen, maar als ik er op kijk valt het me telkens weer op hoe mensen elkaar altijd af te lopen zeiken. En daar kan ik niet tegen, echt niet. Respecteer een ander, ook al ben je het er niet mee eens, dat mag gewoon. Ik ben Instagram-verslaafd, en dan met name in de doelgroep woonaccounts. Maar afgelopen woensdag heb ik een blik op Facebook geworpen en zag ik alle leuke en positieve reacties staan van jullie, omdat ik het team van columnisten kom aanvullen. Dank jullie wel allemaal.
Ik heb even getwijfeld om de gehele column aan mij te wijden, maar ik dacht, nu is iedereen in een keer op de hoogte dat het ons goed gaat in Denemarken ons leven is hier, onze toekomst ligt hier, onze dromen liggen hier.. Een leven waar genoeg over te schrijven valt, waar genoeg onderwerpen de revue passeren en daar neem ik jullie graag in mee!
Mensen, maak het onmogelijke mogelijk en volg je droom.
Fijne zondag,
Debby