Het is inmiddels 6 jaar geleden. Een vrijdagmorgen in oktober. Ik ben onderweg van Hoge Hexel naar Daarle. Een stroom van auto’s komt me tegemoet. Als de hele rij voorbij is steekt er plotseling een meisje de weg over. Ik schrik me een ongeluk, rem zo hard ik kan en schreeuw het uit. Niet dat dat iets zal helpen voor een kortere remweg. Het is gewoon een reactie. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de auto stil komt te staan. En aan de andere kant gaat alles juist heel snel. In een flits ben ik bij het meisje. Helaas kan ik haar niet ontwijken. Ze valt om, belandt met haar hoofd op de straat. Ik ben nog nooit zo snel m’n auto uitgesprongen, ren naar haar toe. Haar moeder heeft alles zien gebeuren en komt gillend de weg oversteken. Silke, zo heet het meisje, kijkt ons aan. Gelukkig, ze is bij kennis. Ze heeft pijn aan haar rug en heup. Even rustig blijven liggen. We halen de fiets van haar af zodat ze daar geen last meer van heeft. In de verte hoor ik het geluid van een sirene aankomen.
De arts onderzoekt Silke en adviseert om haar naar binnen te brengen. Het lijkt allemaal enorm mee te vallen. Langzaam dringt het tot me door dat zij en ik ontzettend veel geluk hebben gehad. Wat als ik net even de andere kant op had gekeken. Wat als ze een seconde later de weg op was gekomen. Wat als ik in plaats van 80 km per uur 90 had gereden. Ik mag er niet aan denken.
Die avond moeten we spelen in Ulft. In de auto vertel ik het hele verhaal aan m’n collega’s. Op het moment dat ik de auto parkeer bij het theater krijg ik een appje van Anita. Ik zie een foto van een bos bloemen en een foto van een kaartje. Gestuurd door de familie van Silke. “Dankjewel voor je oplettendheid en snelle reactie. Je hebt onze Silke gered”. Als ik dat lees dan knap ik. Sta te huilen achter de auto. Huilen van geluk. Het is 2 uur later wanneer het gordijn opengaat. We spelen die avond een heerlijke voorstelling. Als we aan het eind een staande ovatie krijgen kan ik m’n geluk niet op. Niet om het applaus maar om een meisje in Daarle die thuis bij haar familie zit.
Sinds dit voorval kijk ik altijd opzij als ik op die bewuste weg rij. Gelukkig nooit weer hoeven remmen daar. Maar hoe vaak hebben we niet dat we zeggen: dat ging nog net goed. We hebben geluk gehad.
Geluk zag ik ook in de ogen van de deelnemers aan de truckrun. Als verkeersregelaar kwam de stoet 2 keer bij me langs. De blije gezichten vanuit de cabine van die vrachtwagens, dat is toch goud waard. Hulde voor de organisatie en de chauffeurs. En natuurlijk ook de bedrijven die de wagens beschikbaar stellen. Als je op deze manier een groep mensen de mooiste dag van het jaar kan laten beleven, dan is dat iets om trots op te zijn.
Vorige week ben ik met Anita een weekend naar België geweest. Genieten van Antwerpen en Oostende. Uit eten, op een terrasje zitten. Hele stukken fietsen en wandelen. Even tijd voor elkaar. Daar word je blij van. Dat heb ik ook als we met ons gezin samen aan tafel zitten. Door werk, stage, sport en andere drukte lopen we soms langs elkaar heen. Hoe lekker is het dan om een keer met z’n allen te eten. Bij te kletsen over van alles en nog wat. Daar word ik gelukkig van.
Volgens mij zit geluk niet in wat je bereikt op de maatschappelijke ladder. Ook niet in prijzen die je wint in de loterij of in verre, luxe reizen. Geluk zit m in de kleine dingen. Een vriendelijk woord van iemand die je tegenkomt. Een goed gesprek. Lol maken met vrienden en collega’s. Ontzettend de slappe lach hebben als je aan het repeteren bent voor een toneelstuk. Een onverwacht telefoontje van iemand die oprecht vraagt hoe het met je gaat. Allemaal kleine geluksmomenten die je dag mooi maken. Dat geluk wens ik jullie allemaal.
Prettig weekend,
Rinus