Terwijl de vreugdepijp wagenwijd geopend is en de vraag naar een ijskoud pilsje de maximale capaciteit van de tap doet bereiken stromen de munten binnen en sta ik samen met vele andere vrijwilligers te genieten van een van de bardiensten tijdens ons Maarkelsfeest. Het is mijn eerste bardienst hier in de tent, de muziek staat hard, leeftijd schatten blijft lastig en dronkenmanstaal is ook vanaf hier amper te verstaan. Maar gelukkig komen we allemaal uit dezelfde streek en spreken we zelfs met weinig woorden, dezelfde taal.
Zienderogen zie ik de spreekwoordelijke ruggengraten verdwijnen, en mensen veel te laat naar huis vertrekken. “Nog ene dan” Het is gezellig in de tent, de band speelt, het licht is gedoofd, munten heb je zat en verderop staat diegene waarvan je blij bent hem of haar weer eens te zien. Je vergeet de tijd en voor je het weet sta je weer met een nieuwe zak vol munten in je handen bij het schap. Bijster verstandig was deze aanschaf niet, maar wat zal het, dit weekend is het feest en dan kan alles, de schade checken we morgen.
Benodigdheden voor een fantastische sfeer als deze zijn hier gelukkig vrij eenvoudig maar in de randstad lastig te vinden. Het aller belangrijkste vind je hier in ons eigen dorp of binnen een straal van 25 km. Ze heten Hans, Bart, Jeroen, Gerrit, Kyra, Isabel, Joke, Heleen of dragen tal van andere namen. Ze groeiden op in dorpen en gehuchten uit de buurt en gingen met de vriendengroep die bestaat uit minstens 15 man naar Dieka vd Kruusweg de Zon in Goor of reisden met bussen vol soortgenoten naar zomerfeesten in verre oorden zoals Beckum, Haaksbergen Diepenheim en Goor.
Nuchter volk hier uit de buurt dat houdt van liters bier en vette gebakken vis aan het einde van de avond. Ze verteren allen moeiteloos veel meer dan enkel een rijstwafeltje, vegetarisch hamburgertje of flesje water en hebben er bij lange na geen moeite mee om er in een avondje tijd een zak vol munten doorheen te brassen. Voor hen organiseer je met plezier een evenement of draai je vrijwillig je bardienst tot laat in de avond. Ze dienen het collectief, maken van een dorp een dorp, laten penningmeesters groene cijfers schrijven, en hebben altijd een passend antwoord op de vraag “Nog ene dan”.
Maar wees gewaarschuwd, bestempel ze niet als heilig, wijkagent moet je hier helemaal niet willen zijn het is een loodzware job die zelfs door de meest doorgewinterde gevangenisbewaker nog wordt onderschat. Het stelen van verkeersborden, fietsen zonder licht of het “lenen” van een fiets is hier zo vaak aan de orde, dat als het een keer gebeurt het gelijk nieuws is. Hier rijden auto’s met kattenbakken in plaats van kofferbakken af en aan. Mensen doen er ramen los in plaats van open en verkering kennen ze er niet, hier “loop ie dr met ene”.
Dit is de plek van het volk van “nog ene dan”, “brommers kieken” “donders mooi” t, lup wa lös” en “ajuu”. Bijzonder volk dat met een uitdrukking of slechts het woord “noh” meerdere regels tekst kan samen vatten. Ze zijn uniek en een beetje bijzonder maar nodig voor je tentfeest, dorp, vereniging buurtschap of column heb je ze wel.
“Nog ene dan” ik zei het vorige maand tegen de redactie van Maarkelsnieuws en bij deze schrijf ik dan ook mijn laatste column. Een Maarkels gezegde als antwoord op de vraag nog één column te schrijven. De columns die ik maandelijks schreef, schreef ik voor u en omdat ik vind dat we allen op ons beurt eens wat vrijwilligs moeten doen voor de plek waar we leven. Dit was mijn bijdrage aan het collectief. Het collectief dat we hier in stand moeten houden en het collectief dat ik tevens enorm bewonder.
Ik schreef de afgelopen 4 jaar voor u over mijn dromen, mijn helden, de koeien, de boeren, het leven, mijn idealen en tientallen onderwerpen meer. Maar allen hadden ze een ding gemeen, ze begonnen stuk voor stuk met een leeg vel papier. Soms was het lastig, en soms schreef ik ze binnen 3 uur tijd. In het bijzonder herinner ik me de Column die ik schreef op een donker hotelkamertje in de Poolse hoofdstad Krakau die ging over “de kamereu”. Terwijl de kameraden al lang en breed aan het middagprogramma waren begonnen schoof ik die dag pas om half 6 aan maar ach wat zal het, er gingen mij wel vaker feestjes, partijen of afspraken mis vanwege de column want schrijven gaat nou eenmaal niet vanzelf. Ik dank u voor al uw reacties of persoonlijke berichtjes en dank het team van de redactie in het bijzonder voor het beschikbaar stellen van deze plek en het opbouwen van hun altijd relevante Maarkelsnieuws.
Uw zondag met een lach of goed gevoel laten beginnen dat was mijn doel.
Over en uit.
Prettige zondag,
Christiaan Mensink