Had ik het in mijn vorige column nog over mijn moedertje, komt ze in deze column weer even voorbij. Eindelijk hebben wij, als familie, haar laatste wens in vervulling kunnen laten gaan. Ze wilde graag uitgestrooid worden op zee maar door corona moesten wij daar mee wachten. Mijn broer en zijn familie moesten er natuurlijk ook bij zijn want zij konden er al niet bij de crematie zijn dus was het geen optie om dit zonder hen te doen!
We hebben 1,5 jaar moeten wachten maar vorige week was het dan zover! Mams heeft de hele tijd bij mij ‘gelogeerd’ dus na 1,5 jaar is het wel effe wennen om naar die lege plek te kijken!
We hadden een boot gehuurd die vanaf Scheveningen afmeerde richting zee want je mag niet zomaar as verstrooien vanaf het strand. Trouwens, de kans dat de as landinwaarts vliegt is vele malen groter en dat wil je niet, Mams al helemaal niet!
Ik had wat muziek op een stickie gezet en deze werd aan dek afgespeeld, dat maakte het wel compleet maar ook emotioneler want Mams hield van ‘drama-muziek’..
Toen de boot stil lag gingen wij allemaal aan 1 kant van de boot staan, allen op een rij en de urn ging van achteren naar voren en we hielden Mams nog even, voor het laatst, vast. Paps was de laatste die haar kreeg en hij strooide de as in zee. We hadden allemaal een roos in onze handen en Papa een bosje Fresia’s (Mama’s trouwboeket en dankzij De Bloemerie, nog op het laatst kunnen krijgen!) die we 1 voor 1 in zee gooide!
De boot cirkelde nog 2 x om haar as heen en er klonk 3 x een hoorn … kippenvel…
Bij terugkomst aan de haven kregen wij een certificaat waarop de coördinaten stonden van Mama’s uitstrooiing en hebben we nog heerlijk een kop koffie gedronken. Ik denk dat Mams trots is hoe wij dit hebben afgesloten …maar vergeten doen wij haar niet!
Het volgende ‘kippenvelmomentje’ kreeg ik toen ik een foto ontving van een vriendin van mij, die aan de wandel was geweest met haar hond op het strand. Dit was de dag ná de uitstrooiing en deze roos kon 1 van dezelfde rozen zijn die wij in zee hadden gegooid… bijzonder!
Er breekt een nieuw hoofdstuk aan voor mijn vader, niet alleen heeft hij zijn vrouw naar haar laatste rustplaats gebracht, hij krijgt ook nog eens een nieuwe woning op Anholtskamp! Hij was er gelijk enthousiast over, wat ook te begrijpen was want het zag er ook fantastisch uit! Ja, het is wat kleiner dan waar hij nu woont maar nog steeds meer dan genoeg voor mijn vader! Afgelopen Vrijdag de sleutel opgehaald en nogmaals goed rond gekeken en nog steeds heel enthousiast!
We kunnen nu naar elkaar toe lopen en een bakkie doen of samen met de honden wandelen en als mijn zus komst vangt ze 2 vliegen in 1 klap, wat willen we nog meer?
Tijdens de bezichtiging van het appartement herkende de schoonzoon van de mevrouw die daar had gewoond, mij van mijn columns. Toen ik laatst een vergadering had van het Dorpsfeest, hoorde ik naast mij: Wat leuk dat je vader in Markelo komt wonen! (Zoon van de mevrouw die daar had gewoond) en toen ik laatst aan de wandel was met Shiva vroeg een dame: Jij bent toch Ernestine? Ik: Ja! Zij: jouw vader komt in het appartement van mijn moeder wonen! Ging ik sporten, zei een andere sportieve dame tegen mij: Fijn he, dat je vader dichtbij is komen wonen? Ikke: hoe weet u dat nu? Zij: Mijn moeder woont boven je vader!
Ohhh Markelooooo, wat hou ik toch van je! ❤️
Heb allen een fijn Pinksterweekend !
Ernestine Schweig