Slenterend van meubelzaak naar meubelzaak onder het toeziend oog van glad geschoren verkopers uitgerust met vlotte babbeltjes, hippe bloesjes en goed ingestudeerde glimlachen, kuier ik me een weg door de allergrootste woonboulevard die ik ooit heb gezien. Het ding is gigantisch en van onder tot boven volgepakt met stoelen, banken, tafels en ander woongenot waar door toekomstige eigenaren eventjes op moet worden gezeten, haastig moet worden aangeraakt of vlug even aan moet worden geroken.
Meubels uitzoeken in een boulevard als deze is topsport en bovendien al helemaal niet mijn hobby. Tot die conclusie kom ik halverwege eindeloos lijkende trap nummer 12, verdieping nummer 2 en meterslange gang nummer 40.
Bij een ander thuis maakt het mij niet uit op welke bank of stoel je me neerzet maar voor in je eigen huis ligt dit anders en dat is mede dankzij verschillende woonstijlen, tientallen aanbieders en duizenden verschillende prijzen soms best heel lastig.
’s Avonds na het eten, spring ik even op de fiets en overdenk in alle rust de keuzes, die horen bij het eigenaar worden van een huis. Na een half uur is de som compleet en zijn zowel de meubelkeuzes als schrikbarend hoge bedragen voor gas, water, licht, hypotheek, makelaar, notaris, meubels en financieel adviseur helder.
Pa en ma liepen vroeger vast en zeker tegen dezelfde dingen aan. En zagen net als wij nu hun saldo’s slinken, maandlasten toenemen en verantwoording groeien. In de jaren dat we thuis woonden was het allemaal heel vanzelfsprekend dat wanneer je thuiskwam van school of werk de rekeningen waren betaald, er stroom uit de muur kwam, eten uit de keuken en water uit de kraan. Nu is dit anders en ben je zelf verantwoordelijk voor de voorzieningen en keuzes die jij maakt op jouw eigen plek. Pa en ma, onder wiens vleugels je jarenlang zorgeloos hebt kunnen leven blijven pa en ma, dit blijft ongewijzigd, maar hun rol als ouder wordt naarmate de jaren slijten minder.
Ma wordt de lieve vrouw, die altijd bij je thuis welkom is voor een goed gesprek of een kop koffie of thee.
En Pa, de man die ooit je grote voorbeeld was, wordt hoe langer hoe meer een hele goede kameraad.
Na verloop van jaren merk je dat je in vele opzichten meer en meer op ze begint te lijken al had je vroeger toch echt gezworen dit nooit te willen gaan doen. Langzaam maar zeker komt het besef bij je binnen dat ook zij ouder worden en dit gaat soms ineens ontzettend veel sneller dan je denkt. Kijk daarom zo nu en dan eens achterom en wees ze dankbaar, al was het alleen al voor het feit dat ze ooit hebben besloten een gezin te stichten, want zonder deze keuze was de kans op jouw prachtige leven of het maken van goede of slechte keuzes vandaag de dag niet aan de orde geweest.
Prettige zondag,
Christiaan Mensink