Mooie Markeloërs, ik had deze week een vrij luchtige column in gedachten. Ik wilde het hebben over het Maarkels Diamant van de kindergroep van de boerendansers wat vandaag plaatsvindt en de fancy fair van de kerk volgende week. Ook wilde ik het weekend Stuttgart (Oktoberfest) benoemen dat we elk jaar met de vriendjes bezoeken en daaraan gerelateerd het grandioze Oktoberfest wat De Haverkamp (met nieuwe stoere bierpullen) organiseert op 13 oktober.
Maar ik wil en moet van mezelf een pas op de plaats maken voor een andere, zeer verdrietige, gebeurtenis die afgelopen week Markelo in zijn greep hield. Ik kan en wil er gewoonweg niet omheen.
Zonder andere mensen die op dit moment in dezelfde (rouw) situatie zitten tekort te doen heeft mij het overlijden van Karlijn Paarhuis, bij ons in Markelo beter bekend als Karlijn Vos, erg aangegrepen.
Ik heb zitten twijfelen of deze column wel de plek is om hier aandacht aan te geven. Maar na een heel kort momentje van nadenken was het antwoord eigenlijk heel makkelijk! Ja natuurlijk is dit de plek!
Precies 2 jaar na de diagnose kanker moeten gezin, familie en vrienden op 44-jarige leeftijd al afscheid van haar nemen. Hoe verschrikkelijk zuur is dat. Een jong gezin wordt uit elkaar getrokken door een nare rotziekte. Haar man en 2 jonge dochters blijven alleen achter. Ik wordt echt oprecht misselijk en intens verdrietig als ik daarover nadenk.
Met de Stichting Karlijn zamelde ze geld in voor een medische behandeling die alleen in het buitenland mogelijk was. Tja, ik snap heel goed dat je elke strohalm beet pakt als je het leven nog niet beu bent.
Wel mooi dat ze nog bewust heeft meegemaakt hoe de bevolking (in Markelo en omstreken) zich heeft ingezet tijdens een benefietavond voor haar en haar ziekte. Ik geloof echt dat zoiets grote steun geeft in zo’n moeilijke tijd. Helaas heeft het niet mogen baten.
Maar hoe raar het ook klinkt…..zo’n heftige gebeurtenis schept ook mooie dingen en laat ook de bijzondere kant van het leven zien. En dan kan ik in dit geval alleen spreken uit eigen ervaring deze week inzake de Klucht in de Openlucht ‘Gouden Aren’ waaraan ik meedoe. De familie Elkink (naaste familie) is met zo ongeveer het hele gezin erg betrokken bij de voorstelling. Zowel vóór als achter de schermen. Toen ons het trieste nieuws bereikte waren we in eerste instantie ontdaan en voelden we allemaal medeleven. Na het eerste besef moest er direct actie worden ondernomen om de belangrijke plekken die zij vervullen op te vangen. Want ja, de wereld draait gewoon door en hoe raar ook…de uitvoeringen moesten doorgaan (er niet van uitgaande dat vrijdagavond werd afgelast door de regen). Maar hoe zoiets binnen de groep werd opgepakt vervulde mijn hart met warmte. Met elkaar een oplossing zoeken. En dan de bereidheid van geweldige Markeloërs die in dat gat zijn gesprongen om andere mensen voort te helpen. Dit is Markelo op zijn grootst. Prachtig om mee te maken. Hoe raar het ook klinkt onder deze omstandigheden.
Beste Karlijn, zo heel goed kende ik je niet eens, maar ik heb heel sterk de behoefte om je iets te zeggen. Gewoon omdat ik dat zo voel.
Waarom jij, waarom nu al,
Je was zo jong en ook zo geliefd.
Waarom duurde dat voor jou maar even,
En ben je niet in het leven gebleven.
De leegte zonder jou is voor je omgeving met geen pen te beschrijven,
Maar veel fijne herinneringen zullen bij je dierbaren blijven.
Zwaar werden de dagen en lang duurde de nacht,
Wat zul jij hebben moeten vechten bij het ontbreken van de kracht.
Maar ondanks je verlies van de strijd om het leven,
Heb jij alle mensen om je heen een heel stuk geluk en ontzettend veel liefde gegeven.
Waar je nu ook bent Karlijn….het ga je goed! En weet dat Markelo aan je zal blijven denken!
Lieve mensen, vergeet het alstublieft nooit……..GENIET VAN ELKAAR!
Niek