Ik bin jeurig ‘ewes! Nog maar 43 lentes jong ben ik geworden. ‘Nog maar’ omdat ik van plan ben om er nog minimaal 43 bij te doen. Je moet toch bepaalde wensen en doelen in het leven hebben. Ook al heb je het zelf niet in de hand. En ik zal jullie vertellen, ik houd van een feestje. Meer dan zelfs, en onze deur staat altijd open voor alles en iedereen op elk moment van de dag, maar een verjaardag in huis houden vind ik altijd meer dan verschrikkelijk. De één komt binnen en wil koffie, de ander wil direct een borrel en de derde wil toch liever een glas rechtsom geroerde muntthee. Dan is de koffiemelk of suiker weer op en de grootste stress van de avond is of je alle bier en wijn wel koud genoeg hebt en houdt. En aangezien het afgelopen dinsdag warm was moesten we de hele bende ook nog eens van binnen naar buiten verplaatsen. Want met dit weer kun je toch niet binnen zitten, vonden bepaalde vriendjes. Oké, oké, oké….dan verplaatsen we alles van binnen naar buiten. Jullie je zin.
En dan heb je eindelijk geproost met alle gasten en wil je je er even gezellig tussen mengen, dan heeft het gros het glas alweer leeg. Dus hup…weer in de benen om bier te halen uit de bierkoelkast. Waar vervolgens een half krat bier naar je oren komt omdat die groene flesjes niet lekker te stapelen zijn. Broek nat, een kras op de bril en kapotte flesjes op de vloer. Goh, wat heb ik het gezellig!! En ’s nachts afgepeigerd je bed in rollen. Nee, verjaardag in eigen huis is niet echt mijn hobby. Dus ik was ook nog wel eens van het overslaan van die gebeurtenis.

Totdat er een ontzettende rotziekte je leven binnenwandelt. Die komt ongevraagd en daar heb je maar mee te dealen. Hij kwam bij ons ook aankloppen, maar gelukkig heeft Angela die strijd (samen met allemaal hele lieve mensen om ons heen) gewonnen. Maar dan ga je toch wel anders over het leven, en in dit geval verjaardagen, nadenken. Vanaf dat moment hebben we gezegd dat we elke verjaardag vieren. Gewoon op de dag dat we jarig zijn.  Wie kan die komt en wie niet kan komt niet. Zo makkelijk is het. Maar vier het prachtige feit dat je er weer een jaar bij hebt gekregen. Het is zo’n kostbaar iets, maar helaas niet vanzelfsprekend!!
Dus ik heb afgelopen dinsdag weer met veel plezier lopen slepen met de tegenwoordig hippe kaas- en worstplankjes en wraps met zalm. De helft ging misselijk en beroerd naar huis en ik heb nog een verschrikkelijke, bijna onhoudbare pijn in mijn arm van het kaas snijden.

In het kader van verjaardagen heb ik een Facebook experiment gedaan afgelopen jaar. Ik was altijd heel fanatiek met iedereen feliciteren op FB. En toen ik vorig jaar zelf felicitaties kreeg wekte dat bij mij de vraag of dat kwam omdat ik zelf iedereen feliciteerde of dat mensen het echt uit zichzelf deden. Dus ik heb precies een jaar lang niemand op FB gefeliciteerd!! Met als doel om te kijken of ik nu net zoveel reacties zou krijgen als vorig jaar. Nou, ik kan jullie vertellen , stop maar met je vingers blauw typen, het maakt nagenoeg niets uit. Dat wil zeggen, het waren er ongeveer 30 minder dan vorig jaar. Dus dat is niet echt een schokkend verschil. Maar ja, als niemand elkaar meer feliciteert is FB ook niet grappig meer. Want wees wel, dat is toch het leukste onderdeel! Conclusie is wel dat het een erg stom experiment was waar niemand wat aan heeft. Feit is wel dat ik iedereen heel aardig vind die mij heeft gefeliciteerd (bij deze heel erg bedankt allemaal) en eigenlijk ook iedereen die dat niet heeft gedaan. Ik blijf iedereen gewoon leuk vinden. Dus met recht was het een echt flut onderzoek. Gelukkig duurde het maar 1 jaar.
Bij deze wil ik iedereen nog van harte feliciteren voor afgelopen jaar. Ik hoop dat jullie een prachtige verjaardag hebben gehad. Vanaf nu zal ik het weer netjes oppakken en jullie gelukwensen met alle liefde die ik in me heb.

Lieve mensen, besef zo nu en dan hoe mooi alles en iedereen om je heen is en koester dat met heel je hart.  Zodra het maar enigszins kan, schroom niet en VIER HET LEVEN.

Heb een mooie week.

Niek