Ik vind voetbal ontzettend leuk. Er is alleen 1 nadeel. Ik kan het niet!!!! En dat is hartstikke jammer.
De meesten van jullie die mij kennen zijn wel op de hoogte van deze bekentenis, maar voor zover jullie het nog niet wisten is het nu voor eens en altijd gezegd.
In een conference op zondagmorgen in de tent een jaar of wat geleden hebben we het daar ook al eens over gehad. Vriendje Mark vertelde toen het verhaal van zijn lichtelijk mislukte voetbalcarrière. Maar ik doe eigenlijk niet voor hem onder. In die paar jaar dat ik de groene mat heb mogen betreden lag het vooral aan de oneerlijke scheidsrechter, het slechte veld en de sportbroek die steeds in mijn bilspleet zat waardoor de wedstrijd werd verloren. Nog niet beseffend dat het gewoon aan mijn niet hebbende balgevoel lag.

Nu heb ik dus een zoon die best een beetje grappig kan voetballen volgens ingewijden. En dat is prachtig om te zien. Maar ik word er nu na ongeveer 1 jaar F6, 2 jaar F1 en nu bijna 2 jaar E1 wel een beetje flauw van dat ik bij elke wedstrijd 4x word aangesproken met: “Goh, woar hef e det toch van?” Dus jullie snappen dat Marijn al ongeveer 30 verschillende vaders heeft gehad de afgelopen jaren. Want er kan van alles, maar met de baltechniek die ik heb is het volgens velen toch echt uitgesloten dat ik de vader ben. Het feit dat hij best wel op mij lijkt wordt daarbij zonder pardon van tafel geveegd.

3 weken terug vierden we zijn verjaardagspartijtje en op de vraag wat hij wilde doen was er maar 1 antwoord. Voetballen in de nieuwe soccerhal van Sportclub Markelo. En alle lof voor bestuur, leden en vrijwilligers voor het realiseren van dit project. Want wat is dit een gave aanwinst voor de vereniging en voetballend Markelo. Hulde!

Dus de hoofdactiviteit van de middag werd voetballen in de hal. Nu dacht ik als vader even een extra dimensie aan het geheel te geven en had ik een bevriende speler uit het eerste elftal van Markelo opgetrommeld om als scheidsrechter op te treden. Dat was mijns inziens toch interessant, stoer en helemaal vet voor die jongens? Marijn vond het super, dat wel, maar reageerde als volgt: “Pap, heel erg mooi dat je Edwin geregeld hebt hoor, maar dat heb je gewoon voor jezelf gedaan omdat jij er niets van snapt! Jij ziet het verschil tussen een voetbal en een skippybal niet eens en daarom wil je geen scheidsrechter zijn!”
Shit……..mijn geniale plan was doorzien. En zo werd ik dus op mijn plek gezet door mijn kind van 11. De snotneus!

Maar als ik zie hoe gaaf hij voetballen vindt en dus regelmatig in het weekend naar de sportclub gaat om daar met vriendjes te voetballen, bedacht ik het volgende. En ik weet dat ik als mosterd na de maaltijd kom met mijn idee, maar opper het toch. Hoe mooi zou het zijn als er op het Kaasplein een voetbalveldje zou worden gerealiseerd. Naast de al tig keer genoemde jeu de boulesbaan. De jeugd kan daar heerlijk ballen en op de bankjes die er omheen staan zitten de ouderen van Markelo, uitgeput van het jeu de boulesspel, toe te kijken hoe de jongeren van Markelo zich ontwikkelen. Zo komen jong en oud dus samen. Alleen nog een mobiele tapwagen erbij die wekelijks door een andere Markelose horeca-uitbater wordt beheerd en wij als tussengeneratie komen ook aan ons trekken. Spontane levendigheid in het centrum van Markelo tussen mensen van alle leeftijden zonder dat er wat georganiseerd hoeft te worden door de middenstand of welke vereniging dan ook. Laat het leven gewoon gebeuren. Het lijkt mij erg leuk! En daar wil ik best mijn bijdrage aan leveren. Ik zal het beste geven wat ik kan in dit voetbalplan. Fungeren als doelpaal!

Wens jullie een mooie week!

Niek