In mijn eerste column voor Maarkelsnieuws deel ik met u wie ik ben en waar ik voor sta.

Ik ben geboren in Hengelo (O) en heb daar 21 jaar gewoond. Mijn devies was altijd: “Liever wonen in een hutje op de hei dan ergens bij ‘in’ of bij ‘aan’.”

Ik leerde Jan kennen en hij had ook een devies: wonen op het erf van zijn ouders. De liefde won en ik schoof mijn huisvestingprincipe terzijde. Oké; we gingen wel in een apart deel wonen, maar vergunning technisch uitsluitend toegestaan als we voordeur, hal en trap zouden delen met – op dat moment – 3 generaties. Het vergt lef om je wittebroodsweken op die manier in te gaan. Alle bewoners beoefenen topsport om in die situatie, nemen en geven zodanig te verdelen dat het leefbaar is.

Meerdere generaties onder één dak: talloze keren heb ik horen vertellen dat het zó fantastisch is, en net zo vaak beluisterde ik negatieve ervaringen. Dat laatste hoorde ik van mensen die daar eerlijk voor wilden uitkomen, en juist daar heb ik grote bewondering voor. Durf er voor uit te komen wat je vindt en denkt; geef niet het ‘gewenste’ antwoord.  Mensen die eerlijk zijn  en van wie je dus ook hoort dat het even niet zo goed gaat, niet naar wens, mensen die het lef hebben fouten toe te geven en zich kwetsbaar durven opstellen, die reken ik al snel tot mijn vrienden.

Toen ik in 1981 in Markelo kwam wonen was sociale controle sterk aanwezig op het platteland. Een buurvrouw zei eens tegen mij: “Ie wan’n vanmon’n ok a vrog vot hen bosschop’n doon”. Ik had heel graag recalcitrant willen antwoorden: “Nee hoor, ik was geen boodschappen aan het doen, ik was naar mijn minnaar”.

Maarkelse tradities; nog een aspect waar ik kennis mee maakte. Ik ben van mening dat tradities gekoesterd moeten worden, mits ze blijvend aan de huidige tijd worden getoetst en dus in sommige gevallen bijgesteld. Ik heb echt respect voor tradities – er zijn in Markelo een heleboel mooie – maar durf er een creatieve invulling aan te geven en vooral; ontwikkel nieuwe.

Ik woon nu 36 jaar bij ‘Peurtje’; jaaahaaa: bijnaam. Sommige families hebben er zelfs meer dan twee. Wist ik nèt de ‘echte’ naam en de bijnaam, kwam men met nòg een naam op de proppen voor dezelfde familie. Ik ben er nog steeds niet goed in.

Ik woon met veel plezier in Markelo en ben er gelukkig. Met Jan, mijn man; eigenwijs maar beste kearl. Kan alles maken. Werkt als een paard. We houden de relatie fris doordat we het lef hebben het met elkaar oneens te zijn, de discussie aan te gaan. Jan en ik werken allebei buiten Markelo. In onze vrije tijd zijn we graag actief als vrijwilliger in Markelo en bezoeken er zoveel mogelijk activiteiten.

Ik vind het fantastisch om contact te hebben met mensen; al die verschillende karakters, mensen die initiatieven ontplooien, mensen waar ik respect voor heb omdat ze het moeilijk hebben, ieder mens is bijzonder en van ieder mens kan ik leren. Ik hoop altijd dat mijn gesprekspartner wel wat diepgang in de conversatie durft te brengen want als we alleen over het weer kunnen praten hoeft het voor mij niet.

We hebben 4 zonen waar we heel trots op zijn. We durven te zeggen dat we ze gegeven hebben wat in ons vermogen lag, inclusief besef van normen en waarden en sociaal gedrag. Ze hebben ons nooit teleurgesteld.

Inmiddels hebben ze allemaal ‘aanhang’; eindelijk meer vrouwen in ons gezin. We mogen zelfs genieten van kleinkinderen. Het houdt ons jong (nou ja…… laat ons dat lekker denken).

Weet u wat ik prachtig vind? Al onze zonen hebben vanaf hun jeugd Markelose kameraden, met wie ze tot de dag van vandaag bijzonder intensief contact hebben. Fantastisch om te zien dat de kereltjes die als peuter bij ons over de vloer kwamen na meer dan 25 jaar nog steeds hun vrienden zijn waarmee ze van alles ondernemen.

Kameraden; Jan heeft ze ook en al die 36 jaren heb ik er heel veel plezier aan beleefd om onderdeel te mogen zijn van die fantastisch hechte groep. Vaak samen op stap, alles delen, recent groot verdriet omdat een kameraad plotseling is overleden; we voelen ons niet meer compleet zonder hem.

De 7 jaren dat ik voorzitter was van het Dorpsfeest; ik heb er onwijs van genoten! Een kans die ik kreeg, vertrouwen dat ik kreeg, en als niet-Markelose vergt dat wel een beetje durf. Ik heb er veel van geleerd, vooral van de samenwerking met vrijwilligers. Markelo IS vrijwilligers. Zij zijn het grootste goed dat Markelo bezit. Vrijwilligers zijn uniek. Doen alles zonder er iets voor te vragen. Cijferen zichzelf weg. Overal inzetbaar. Hulde!!!!!

Dat brengt mij op het thema voor de optocht van het Dorpsfeest 2017: ‘Hew aait zo doane’.

Ik word er opstandig van. Mensen; durf te veranderen, wijzigen, verrassend te zijn, gekke uitspraken te doen, wilde ideeën uit te voeren, heb het lef af te wijken van de gebaande paden; het brengt je goud! Jullie halen toch ook geen kratje bier meer uit de supermarkt achterop de fiets? Nee!Nee!Nee! We kunnen niet alles afdoen met ‘aait zo doane’. Markelo moet vooruit, kijk soms achterom en neem mee wat (nog) functioneel is of wat Markelo-eigen is, maar maak met optimisme en positiviteit een toekomstbestendig Markelo. Een gezonde mix van leeftijden werkt goed hierbij. De oudere generatie heeft prachtige dingen neergezet in ons mooie dorp. Heel veel jonge Markeloërs geven nu al het voorbeeld op allerlei denkbare terreinen. Maar er moeten er nog meer op de barricades om de verhouding oud/jong recht te trekken. Meer lef en minder ‘aait zo doane’. Is het niet meteen een succes? Jullie worden niet veroordeeld; durf te falen. Super dat jullie het proberen! Op die manier krijgt Markelo frisse wind, goede PR, een sprankelende kern, een leefbaar platteland. Ik zie dat jullie je best doen. Heb het lef om Markelo te veranderen op een manier die jullie goed lijkt en waar jullie de toekomst mee tegemoet kunnen.

Laten we onze jonge Markeloërs helpen en steunen. Durf daarbij alle bronnen aan te boren die nodig zijn. Ook al zou het betekenen dat de wat ouderen zich op enig moment moeten terugtrekken.

Jongeren in Markelo: zet ‘m op! Jullie hebben absoluut de kwaliteiten. We kunnen beginnen met de optocht: durf het thema te vertolken. Wat gaan we zien? ‘Aait zo doane’ of ‘Nooit zo doane’?

Nog even weer terug naar meerdere generaties op 1 erf: Anno 2017 zien we dat deze bewuste keuze nog steeds wordt gemaakt. Ook bij ons herhaalt zich de geschiedenis. En ik was niet eens voorstander. Maar ik moet zeggen; het heeft zo zijn voordelen; generatie 1 past op generatie 3 en ondertussen kan generatie 2 vrijwilliger zijn in Markelo. Samen met heel veel actieve jongeren durven ze ‘aait zo doane’ in Markelo aan het wankelen te brengen.

De definitie van iemand met durf/lef is:

• Pakt lastige situaties aan
• Gaat risico’s niet uit de weg
• Laat zich niet leiden door angst

Mijn vertaling; vraag niet wat een ander zegt van je doen en laten, laat de mensen maar praten , doe wat je wilt, blijf jezelf en eerlijk, handel met respect, zoek de verbinding, doe eens gek, zet de faalangst overboord, geniet.

Maar vooral: toon DURF en LEF dan blijft Markelo Machtig Mooi!

Diny Ebbekink