De tied verandert, ja dat klopt. Afgelopen nacht zijn we weer van de zomertijd naar de wintertijd gegaan. Lekker een uurtje langer blijven liggen, maar ja elke verandering in ons dagelijkse ritme kost toch weer even wennen. Eerder hield onze oma het zo ongeveer een week vol om maar steeds te zeggen “anders was’t noe nog zo en zo late e wes”. Met het omschakelen naar de wintertijd zien we om ons heen dat ook ongeveer alle mais van het land is. Wat kun je weer ver kijken, heerlijk. Een zegening voor alle nieuwsgierige mensen.

“De tied verandert” en vaak kijken mensen terug naar de tijd van vroeger. Vaak hoor je “Vrogger was alles better en mooier”. Natuurlijk zijn er veel dingen van vroeger beter en mooier, maar we romantiseren ook graag en vergeten dan gemakshalve maar even dat het ook vaak anders was.

Vroeger had je bij de melkfabriek ’n Botterdirecteur’, bij de coöperatie ’n Zaakvoerder’, bij de boerenleenbank ’n Kassier’ en bij het postkantoor had je ‘Postmeneer’. De benamingen van deze functies zijn al lang verdwenen, laat staan dat de bedrijven er nog zijn.

Ongemerkt moest ik deze week toch denken aan de vervlogen tijden in ons Markelo. Dit kwam naar aanleiding van een rouwadvertentie van “Hendrik Huusken”. Een buitengewoon plezierig man van weinig woorden, maar een echte Markelose hartelijke persoonlijkheid. Velen van ons zullen hem herinneren als ‘de bode’ die dagelijks de post rondbracht in Markelo.

Tegenwoordig rent en jaagt Post NL door Markelose dreven, alsof de wereld morgen zou vergaan. Tijd voor een praatje of even koffie drinken is er niet meer bij. Mijn opa zou gezegd hebben “de waerld is vol te jachterig”.

Nee, dan toch even het beeld van de postbode zoals we die nog graag hadden gezien. Hendrik Huisken hoorde thuis in het illustere rijtje van onze “Markelose Bodes” zoals o.a. Leuverink, Jan Hammers, Willem Hammers, Hendriksen en niet te vergeten op het postkantoor “Postmeneer Nijenhuis”.

Zij maakten nadrukkelijk deel uit van onze leefgemeenschap. Bodes, die door weer en wind feilloos elke uithoek van Markelo wisten te vinden. Niet klagen, altijd vriendelijk en zij brachten het nieuws uit het dorp naar de mensen. “Dag bode, is ter nog nie’js bode?” en de bode praatte vervolgens boer en burger bij van wat er in het dorp of daarbuiten speelde.

Ja, wat is er mooier dan soms even te romantiseren. Onze Markelose postbodes van destijds “krom gebogen over het stuur, tegen de wind in”, en op de vaste adressen koffie met Buisman. Ach ja, als de column uit is en de koffie op, dan maar weer met beide benen op de grond en terug naar de “Jachterige tied”, het is niet anders.

Leu, loat oe good goan,

Jan Henk Berendsen