Onze Markelose Boake is een begrip geworden door z’n eenvoud. Geen technische hoogstandjes om anderen te overtroeven, het was en is puur handwerk. Door de jaren heen wisten velen de weg te vinden naar de flanken van de Markelose berg. Zo ook in 1933, toen de bekende folkorist D.J. van der Ven een vijftigtal Engelsen uitnodigde om met hem “van een grandioos schouwspel te genieten, een schouwspel om nooit te vergeten, dat stond als een paal boven water”.

Brandende boake in 1955

Het is een indrukwekkend gezicht, wanneer de drommen mensen, die in bijna volslagen duisternis den berg opwandelen, plotseling in het volle licht van het Paaschvuur staan. Wanneer het vuur in hevigheid begint af te nemen komt de dorpsjeugd in actie. Brandende stokken worden uit de Boake gehaald, met wat zand gedoofd en voor weet wat er gebeurt, is uw witte boord zwart en is uw wang van kleur veranderd”.

Toe het voor grotendeels was opgebrand nam Van der Ven de Engelse gasten mee naar de grote zaal van ‘Tante Mina’. Daar gaven Markelose boeren en boerinnen demonstraties van oude Markelose boerendansen. “Niet het geperfectioneerde dansen van tegenwoordig, maar een spontane uiting van het naïve volk. Daar het wel en wee van het landbouwersvolk vroeger afhing van het al of niet lukken van de oogst, kan men begrijpen dat bijna alle dansen oogstdansen zijn. Eén ervan is ‘Riepe, riepe garste’. Bijzonder is, dat hieraan oorspronkelijk geen vrouwen deelnamen, alleen mannen. Een veertigtal jaren geleden geschiedde dit nog in enkele plaatsen. Verschillende dansen passeerden zo de revue, maar de meeste indruk maakte toch wel een boerendans, waarin de muzikanten Eggink en Stoelhorst ‘bevelen’ “Smiet oe wief weg!”

Na afloop dezer dansen gaven de Engelsche bezoekers eenige demonstraties van oud-Engelsche dansen.